yıllarca çocukluğun geçtiği eve hüzünle bakmaktır. anılar, sevinçler, hüzünler hepsi o evde kalmış ve başka eve taşınılmıştır. şimdi o evde başkaları yaşamaktadır. anıların üzerine başka kişilerin anıları yaşanmaktadır....
(bkz: ulan ağanın anısı üzerine anı olur mu?)
zordur. çocukluk, ilk aşk hatırlanmaya çalışılır, herşey hem sanki düşmüş gibi yakın hem de yüzyıllar önceymiş gibi uzak gelir insana, en ironik olanı ise herşeyi bıraktığın gibi bulmayacağının farkında olmana rağmen yine de yenilikleri sevmemektir.
-anaaaaaaam ne güzel evmiş lan!!oley!!*
+iyi de kocacım, biz buraya taşınalı 4 yıl oldu...
-yapma be... ne denir ki bu duruma?
+taşınılan eve yıllar sonra bakmak...
-*
Hüzün kelimesi bir obje, bir eşya olsa bu ev olurdu. Özlem denen şey bir eylem olsa, o evin sokağına, kapısına bakmak olurdu.
Elinde meyve poşetleriyle güle oynaya geldiğin tanıdık sokak, kaldırım taşları, bin kere bastığın merdivenler. Bininde de aynı mutluluk.
Üstünde yayılıp Bir paket jelibon, bir kutu çilek yediğin eski halı, döndükçe gıcırdayan eski kanepe, sarı kırlentler, asla kapanmayan o televizyon, ağarmış çiçek desenli perde.
Ahşap görünümlü ama plastik çerçeveli pencereler, dünyanın en samimiyetsiz ama en mutlu taklidi.
Şimdi ise perdesiz, boş. Unutulan birkaç parça eşya, unutulmayan ama özellikle terk edilen kırık sandalye, sarı kırlent. Hangisi daha yalnız kaldı, ben mi, onlar mı.
Doğup büyüdüğüm gecekondumuz yıkıldığında çok üzülmüştüm.
2011 yılında Ali Ağaoğlu tüm gecekondu mahallesini satın aldı. Sonra o yerleri nefe sattı. Nef de eski mahalleme yepyeni lüks rezidansları dikti. Şimdi istesek de bizleri oraya sokmazlar!
Yani adamlar parayla tüm mahallenin anılarını, yaşanmışlıklarını satın aldı.
Bütün anılarım o gecekondu mahallesindeydi. Artık o mahallenin yerinde çok lüks bir semt var..
hiç taşınmadık duygusal bakamıyorum pek en büyük hayalim taşındığımız gün binaya son kez bakıp allaha şükür ölmeden kurtulduk demek biliyorum zor ama hayal işte.
