Thylacine (Thylacinus cynocephalus) Tazmanya Kaplanı, Tazmanya Kurdu veya "Tassie" (tazzy) olarak da bilinir. 20. yüzyılda soyu tükendiğine inanılan Avustralya'ya özgü büyük bir etçil keselidir.
Avustralya'yanın Avrupalılar tarafından iskanından sonra soyu tükenen birçok türden sadece biri olmasına rağmen en büyüğü ve en ünlüsüdür.
Diğer kıtalarda ki kurtlar ve kaplanlar (kaplan ve kurt plasentalı memelilerdir ve keseli Thylacine ile akraba değillerdir) gibi Thylacine de doruk yırtıcı idi ve hem boyutu hem de genel biçimi adını aldığı kuzey yarı-küreli yırtıcılara benzemekteydi.
son tazmanya kurdu 1936 da olmustur, yanlis hatirlamiyorsam o donemde bilim adamlari daha sonra kopyalama umuduyla dna orneklerini muhafaza etmislerdi.
soyu tükenmiş; ya da tükenmek üzere olan tasmanya'ya özgü bir hayvan.
tazmanya kaplanı,tazmanya kurdu; ya da Thylacine. görüntü olarak sırtlanı anımsatan bir hayvandır. etle beslenen bir yırtıcı hayvan olduğu için çiftlik hayvanlarına zarar verdiği gerekçesiyle yerel halk tarafından soyu tüketilmiştir.
son bireyinin 1930'larda hayvanat bahçesinde öldüğü bildirilmesine karşın yerel halk tarafından seslerinin duyulduğu, dışkılarına rastlanıldığı rapor edilmiştir.
1973 ve 1994 yılında çekilmiş video kayıtlarında canlı tazmanya kaplanları görüntülenmiştir. umarım görünler hileli değildir ve bu ender hayvan yaşıyordur.
tazmanya kaplanı yönetmenliğini Daniel Nettheim'ın yaptığı 2011 avustralya yapımı the hunter adlı filme de konu olmuştur.
Tazmanya kaplanı olarak da bilinen thylacine, bir kaplan değildir. Köpek, tilki ya da kurt da değildir. Soyu tükenmiş etçil bir keseli. ilk olarak fosil kayıtlarında yaklaşık dört milyon yıl önce ortaya çıktılar.
Köpek benzeri görünümleri, etçil diyetleri ve kumlu renkli kürkleri ile thylacinler, dingolara benzeyebilir, ancak iki tür birbiriyle ilişkili değildir.
Arkeolojik veriler, dingoların Avustralya'ya 3.500 ila 12.000 yıl önce geldiğini, tilasinlerin ise kıtada çok daha uzun süredir bulunduğunu göstermektedir.
Avrupalı yerleşimciler 1803'te Tazmanya'ya ilk geldiğinde, adada yaşayan 5.000 thylacine olduğu düşünülüyordu. 1830'a gelindiğinde, thylacinler sömürgeciler tarafından o kadar nefret edildi ki, çiftçilerin hayvanların derileri için insanlara ödeme yapacakları bir ödül programı başlatıldı.
1888'de bu program Tazmanya hükümeti tarafından, ölü yetişkin thylacine başına 1 £ ve yavru başına 10 şilin fiyatla resmileştirildi. Utangaç thylacines binlercesi katledildi.
Bilimsel ve zoolojik topluluklardan insanlar, thylacinlerin azalan nüfusu hakkında endişe duymaya başladılar, ancak koruma çabaları çok geç geldi. Tilasinler 1850'den 1936'ya kadar dünyanın dört bir yanındaki hayvanat bahçelerinde sergilenirken, esaret altında sadece bir kez başarılı bir şekilde yetiştirildikleri düşünülmektedir.
Son vahşi thylacine 1930'da vuruldu ve son esir thylacine, 'Benjamin', 1936'da Tazmanya'daki Hobart Hayvanat Bahçesi'nde, hayvanlara koruma statüsü verildikten sadece iki ay sonra öldü.
On yıllar boyunca, daha fazla tilaskin bulmak için çaba sarf edildi, boşuna. Thylacines 1986 yılında resmen soyu tükenmiş ilan edildi.
