geçmişin tortuları bir zımpara gibi öğütürken hayatımı
üç yıldızlı bir otelde
adını tadından sonra öğrendiğim
tavan arası çatlaklara sıkışmış
yalnızlığımın
farkındalığı.
kimisi gülüyor
duvardan aşağıya düşenlerse ağlıyor.
düşünmek
yalnızlığın
tek boyuta
inmiş hali.
düşünemiyorum ben arkadaşım. tavana bakınca direk köşeleri kontrol ediyorum. "ulan yine mi kiremit kırmışlar, ilk yağmurda tepeme çökmese bari" diye düşünürüm. tavanın romantik anıları canlandırdığı projeksiyon gösterileri yaşayamıyorum.
