bazen annelerimiz, babaannelerimiz, halalarımız falan evde tatlı yaparlar. bu tatlı kadayıf olur, ev baklavası olur, revani olur, şekerpare olur. sonra tatlının üzerine sıcak, şekerli su dökerler. buna ''şerbet'' deriz. daha sonra bu tatlının ilk dilimini aldığımızda mükemmel, kusursuza yakın bir boşluk oluşur tepside. bu, şerbet dolu minik havuzcuğun içerisinde tatlı parçacıklarının yüzdüğü bir boşluktur. işte tam da buraya ekmek banmak eylemi. tercîhen ata ekmeğinin içi.
hazır tatlıların kutusunda pek rastlanmaz bu şerbete yalnız. ibne pastacılar analarımız, ebelerimiz, halalarımız kadar bonkör değillerdir bu konuda.
