1989 senesinde maçlara gidip gelen Sakaryaspor Altyapısı oyuncuları, yine bir istanbul deplasmanı sonrası kendi maçlarından sonra, A takımdaki ağabeylerini izlemek için tribünde yerlerini alırlar. istanbul’dur, “yedi tepe”dir, yakın bir deplasmandır derken “yedi tepe”den Sakarya Nehri her defasında fazlasıyla kalabalıkla akar o zamanlarda Yeşil Siyah’a destek için. Kalabalık ki uzun konvoylar halinde, kalabalık ki binlercesi, delicesine…
O sezon, tribün adına çok fazlasıyla terslik yaşanmaktadır. Altyapı oyuncuları kaderin onları nereye götüreceğini bilmeden tanıklık ederler olanlara. Öylesine bir sezondur ki; rakiplerin Beşiktaş, Trabzon, Galatasaray, Fenerbahçe gibi takımlar olduğu maçlarda, Sakarya Atatürk Stadı’nda 4/3’ü rakip takım taraftarları olmak üzere maçlar oynanmaktadır. 4/1’lik bir alanda içleri günden güne kemirilen Altyapı oyuncuları…Aslında bardağın son damlası oluyor gittikleri istanbul deplasmanı onlara. “Birşeyler yapma zamanı geldi” diyorlar.
Sakaryaspor ibrahim Müftüoğlu başkanlığında o sezon küme düşüyor ve altyapı oyuncuları kendilerini kapı önünde buluyorlardı. Sakaryaspor altyapısı başarısızlıklardan sorumluymuş gibi dağıtılıyor ve iç kemirilen vakitler daha da artıyordu onlar adına. Her şey belki de o zamanlarda dediğimiz gibi altyapıdan başlıyor. Küllerden yeniden doğmak gibi.
O dönemlerde yeni bir film girmiştir vizyona. Başrollerinde Kevin Costner ve Mary McDonnell’ın oynadığı Dances With Wolves yani türkçesiyle “Kurtlarla Dans”. Kırıntı Fuat vardır bir de o zamanlar. Hep vizyonda olan başrollerini Sakaryaspor Altyapısı’nın oynadığı filmde. Kırıntı Fuat “Kurtlarla Dans” etmeye gider. Filmden çok etkilenir. Hemen arkadaşlarının yanına gelip, zaten kurulma aşamasında olan tribün grubundaki arkadaşlarına “Buldum!” der. “Evreka!” yani.
“ismimiz Tatanka olmalı!” diye biraz da heyecanla söylenir durur. içleri Sakaryaspor gidişatıyla taş olmuş ve ellerini taşın altına koymaya karar vermiş gençler, “Tatanka nedir?” diye sorar Kırıntı Fuat’a. Fuat anlatır uzun uzun.
Tatanka isminin, Kurtlarla Dans filminde, savaşçı kızılderili kabilesi Sioux topluluğunun (Hunkpapa bölgesinde yaşadıklarından Hunkpapa Sioux kabilesi de denir), en değer verdiği, yaşayışında mânâ, duruşunda berklik olan bizonlara verdiği addır Tatanka. Güçlüdür, korkusuzdur, kutsaldır, değerlerine inançlıdır, haksızlıklara karşı savaşçıdır, yaşadığı yere tamamıyla sahiplenen bir varlıktır Tatanka. Derin anlamları vardır Sioux kabilesi için Tatanka’nın. Sioux kabilesinin reisi Iyotanka’nın (Iyotake de denir) önüne takıdır Tatanka. Her kızılderili gibi de derindir Tatanka Iyotanka. Aynen altyapı sonrası büyük bir kent sahipleniş savaşı başlatan geleceğin yıldızları gibi..
Tatanka adının anlamını benimseyip, yapmak istediklerine en uygun olduğunu düşündüklerinden fikir birliğine vardı altyapı gençleri, tribün grubu ismi konusunda. Tatankalar dediler kendilerine, Nevada eyaletinin bizonları Sakarya Nehri’ne geldi. Nehrin çocukları, bizon olup koşmaya başladı. ilk pankartları Tatankalar adı ile maçlarda boy gösteriyor, sonrasında söyleniş zorluğu bakımından Tatanka adını Tatanga yapıyordu grubu kuranlar. Pankartlarını değiştiriyorlar, Tatangalar olup Sakarya Atatürk Stadı’na renk, heyecan, kulüp olmaktan ötelik getiriyorlardı.
Sakaryaspor taraftarının bittiği, Sakaryaspor Kulübü’nün bitmek üzere olduğu öylesine bir dönemde 15-16 tane gencin var ettikleri isimdir aslında Tatanga. iLk kurulduğu dönemlerde civardan “Sizler örgüt müsünüz?”, “Amacınız nedir?” sorgulamalarıyla karşılaşsalar da misyonları, vizyonları ve tribünden aldıkları şehir sevgileriyle yollarına koyuluyorlardı.
6-1’lik Eyüp maçı sonrası, Sakaryaspor kadrosunun Savaşlar, Gökhanlar, Sancarlar, Atillalar, Muratlar’dan oluştuğu dönemde Sakaryaspor play-off finallerine kalıyordu. işte tam o sıralarda Tatangalar ilk maçları olan Antalya maçına hazırlanıyorlardı.
Nasıl tezahürat edeceklerini, maçta neler yapacaklarına dair kararlar alıp, uygulamak için kolları sıvıyorlardı. Antalya taraftarı da o sene kalabalık gelmiştir ve maç başlar. Takımı ateşleyen güçlü bir koro olmayı o maçta aralarında konuşan Tatangalar 50 civarı kişi olmayı beklerken 500 kişilik bir kalabalığın onlara eşlik ettiğini görünce şaşırırlar. Şehirde sessizliğe bürünmüş potansiyel, Tatangalar’ın “sefa gelmiş hoş gelmiş” pankartıyla tribünlere yeşil-siyah koro halinde “Merhaba” der..
..ve Sakarya Atatürk Stadı o gün kulakları sağır eder…
dün akşam kendi sahalarında kocaelispor ile oynadıkları hazırlık maçında, hodri meydan taraftar grubundan tribün nedir, nasıl yapılır sorularının cevabını almış olan sakaryaspor'un bitik taraftar grubu.
Çınarlarına kargalar üşüştü elbet.
Hasat zamanlarında pancar kokusu, mısır koçanlarına karıştı.
Hep mor anıldı Adapazarı.
Suni olmayan ne kadar yeşil, ne kadar çaba varsa hep onda.
‘Sakarya’ parantez içinde bir kent burası, eğim nedir bilmeyen bir ova, uzun yıllar, uzun kar yağışlarından önce, mahalledeki birkaç delikanlı belki de dizlerindeki tarla yarasını unutmak, sırtlarındaki ter damlasını kurutmak için çömeldiler toprağa.
Dimağlarında hep o coşkun düşünce.
Emeğin boşa gitmeyeceği, şehirleri için verecekleri mücadelenin başlayacağı, çamurlu Sakarya sahasının etrafını bayram yerine çevirecekleri gün gelecek ve o delikanlıların adı tarihe Tatangalar olarak yazılacaktı.
Tatangaların doğduğu yerden maratondan kalkan bir rüzgâr, cadde boyu gücüne güç katacak, şehrin tam göbeğinde Orhan Bey hatırasını yalayacaktı.
Maraton yalnızca Sakaryaspor adının çığırıltığı, basamaklar yığını olmayacaktı. Maraton şehrin korosu olmakla yetinmeyecek, aynı zamanda yaşamın omuzladığı, bazen bir direniş sembolü, bazen bir yavruya kucak olacaktı.
Hangi hafıza unutabilir, vicdanın elinden yazılan pankartları.
Savaşın belkemiğine basarken sağ diziyle, şu sözleri haykırıyordu. ‘Anaları yavrularından ayıranlar, menfaatleri için canlara kıyanlar, hesaplarını tarihe vereceklerdir. Onlar için direnmek sadece cephede değil, şehrin muhtelif yerlerinde, sabırlı kaldırım taşlarında, tribünün tellerinde, kütüphanelerde, amfilerde, camilerde direnmek demekti. Onlar için direnmek naif bir gelin gibi süslenen Gazze’ye koşup alnından öpmekti. Tatangalar için sanki ne farkı var, Gazze’nin Sakarya’dan, Kubbe’tül Sahra’nın sanki hiç mi hakkı yok Yeni Cami gibi bir meydanda özgürleşmeye.
Nasıl ki bir kartopu üşüdükçe büyür. Onlar da bu şehrin getirdikleriyle, bir yangından arta kalan şeyle büyümesini bildiler. 1999 depreminden sonra Sakaryaspor’un ligden çekilmesiyle daha bir sarıldılar şehirlerine.
Depremde anaların gözyaşlarını, çocukların baba diye bağırışlarını unutmadık, unutmayacağız.. Unutanları utandıracağız. Sakarya’nın haykırışı; meydanlarda halkın sesini duyuracağız. Daha sıkı sarıldılar çünkü sotelerin ısınmaya ihtiyacı vardı, biraz da tebessüme.
Tam şehrin yarası kabuk bağlıyor derken 2002’nin Eylülünde, dokunaklı bir türkü yakıldı Sivas ellerinde. 54 TK 525 olay yerinde ölü bulunan ıssız plaka. Sakaryaspor kafilesi geçirdiği kaza ile şehitler verdi. Aykut Yiğit, Fırat Öndil, Cüneyt Çupu, Fevzi Ergünoğlu, Selami Uludağ, Fethi Gültekin… Hepsi de yolun bittiği yerden ahrete göçtüler yani deplasmana giderken ev sahibi olmak neymiş bildiler. Tam bu sırada Tatangaların ‘Vefa sadece boza değildir’ pankartını hatırlatan Van ziyareti geliyor akıllara. Vanlı çocukları da yanına alan Tatangalar, Fırat’ı evinde ziyaret ederken, onu rahmetle ve hasretle andı.
Komşusu açken tok yatan bizden değildir felsefesiyle hareket ettiklerinden mahallesindeki ihtiyaç sahiplerini gözetip kolluyor, yeryüzündeki tüm afet bölgelerinde yardımlarda bulunuyor, okullara kitap ve kırtasiye yardımlarında bulunuyor. Yaşanabilecek bir dünya için hatıra ormanı projesini hayata geçiyorlar. Sadece memlekette değil, dünyada da kendisini hissettiren bu adamlar, Yahya Kemal’in Süleymaniye’de sezdiği bayram sevinicini Somali’de yaşadılar, yaşattılar. Endonezya’da kurdukları futbol takımına Tatangalar adını verdiler ki sevdanın yeri ve ligi olmadığını ispatlasınlar.
Şimdi tarlada soluk soluğa bir çocuk olarak değil, olgunluk çağını yaşayan bir yetişkin olarak karşınızda.
Kontenjanlarınız, sınırlarınız, yasaklarınız, yasalarınız, kanunlarınız.. Taraftar ruhu taşıyan biz tribün emekçileri için hiç bir geçerliliği olmadığını, bir 3. lig maçında kayseriye 7 otobüs giderek gösteriyoruz. Yolumuz Sakaryaspor yoludur..
şehir takımlarını tutmanın verdiği gururu yaşayan efsane taraftar grubudur. aşağıda izleyeceğiniz video, bu sene beş altı bin kişiye oynayan sözde büyük taraftar gruplarına kapak olmasını temenni ederim...
yaz sıcağında sakarya sokaklarında atkılarıyla dolaşan, kendi evinde 3-0 yenilirken 'seviyorum seni ekmeği tuza banıp yer gibi' bestesiyle takımına destek olan taraftar. severiz kendilerini.
Biz Harun Şen, Apo Yıldız, serdar öztürk, (şapka serdar), ayhan cankurt, (balık ayhan) ertan mete, olcay meriç, şükrü çoban (nam'ı değer keto başkan), muhammet çarktan'ların arkasında zıplarken gölü göremeyen çocuklardık. Adem mertoğlu federasyon kupasını biz almadık mı bestesinde fenerbahçe'ye küfür edildiği yerde sessiz kalışını bile biliriz, biz birbirimizi burda anlatılanlardan çok daha iyi tanırız.. Siz maratonun sağ köşesinde otururken, biz okul bahçelerinde panlartlar yazıp, içimizden besteler söylüyorduk zaten..
Maraton; Başarılı günlerde sakaryasporumuzun arkasında atkı sallayanların mekanı değildir, olmayacaktır da..
Çok değil bankasya'dan düştüğümüz o senelerde her golden sonra reklamlık poz verenler, 3. Lige düşünce caddede maç çıkışı, maçın kaç kaç bittiğini soruyorlardı.
Şimdi paylaşımlarda yok efsane geri dönecek esecek senelerce, geliyoruz bilmem ne. Azıcık samimi, karakterli olun.
Biz iyi biliriz alt ligdeyken çektiğimiz çileleri,bizimle olan abileri kardeşleri..
Size hiçbir yerde yer yok, otobüste boş yer var, size yer yok..
istanbul takımlarıyla oynarken bilet var mı diye aradığınızda ise yapacak hiçbir şey yok.
Bu yazıyı üstüne alınması gerekenler alınabilir..
Bugün
Yarın
Daima
Sadecesakaryasporluyuz.
