bir hatırayı bile çok görmüştür. uzaklardan saç telini ve kokusunu rüzgarlara verir ve bir sonbahar esintisiyle penceremizden odamıza ve oradan ruhumuza dolar yine de.
terk edilenler terk edenleri asla terk etmezler. bir şekilde içimizde yaşar onlar.
aşk, ruhsuz bir dünyanın ruhu terk edilmişlerin afyonudur.
