kız kuzenimle yaşadığım bir anımı paylaşayım. daha çocuğuz, taso falan yeni çıkmış. deli gibi köküyorum mahalledeki arkadaşları. arka mahalleden namımı duyup gelen çocukları ağlata ağlata evlerine gönderiyorum. eve poşet poşet tasoyla dönüyorum. o derece iyi oynadığımı düşünüyorum. ta ki benden 2 yaş küçük kuzenimle oynayana kadar.
kızla oturduk kaldırıma, başladık oynamaya. ulan beşer beşer, onar onar gidiyor tasolarım. seri bir şekilde köküyordu beni ve son tasolarımı koydum ortaya. eski zamanlarda yenilgiye tahammülüm yoktu. kıpkırmızı olurdum ve sinirden gözlerim dolardı. bu bir vurdu, bütün tasoların düzü döndü. elimde hiçbir şey kalmadı. ulan amına koyim o kadar sinirlendim ki kendime geldiğimde kızın saç telleri parmaklarımn arasındaydı, kendisi de yüksek sesle ağlayarak eve doğru koşuyordu.
küçükken yaptığım salaklıkların bir başka örneğini okudunuz. aynı kızı birinci kat balkonundan aşağı itip kolunun kırılmasına vesile olmuştum. bu da daha sonra anlatacağım başka bir hikaye.
Yeni öğrendiğim kelimedir.
Taso biriktirir ama oynamazdık. Artik kullanim amacini mi bilmiyorduk taso koleksiyonu mu yapardik da kiyamazdik amaç ne hala cözemedim. Mahallenin kizi da erkegi de oynamazdı. Daha geçen yıl mahallenin 6 yaşındaki sipasindan duydum ütmek kelimesini ve anlamini.
Herkes tasolarını getirirdi. Ütmeli mi ütmesiz mi konuşurduk. Bizde 2 türlü ütmeli vardı ya duvar dibi ya da çarptırmalı. Pikaçulu tasolarım artık bembeyazdı üstündeki baskıları silinmişti. Genelde ben üterdim ütülüncede ben fındıkfıstığım banane deyip tasolarımı geri alırdım. Ütmek tabirini orda kullanırdık.
