bir dönem çocukların sokakta arkadaşlarıyla gerçekleştirebileceği en vazgeçilmez aktivitelerin başında gelirdi taso oynamak. kazanırdı insan, kaybederdi ayrıca, hırslanırdı, üzülürdü, ağlardı, sevinirdi, zıplardı. bu dönemin çocukları kumara erken başlamıştı.
(bkz: looney tunes) karakterleriyle şenlenen oyuncaklarla yapılan ğelenceli aktivite. neydi o günler dedirtecek kadar eğlendiren, bir o kadar gaza getiren, topladıkça daha fazlası istenen kutsal oyuncak.
loonney tunes tasoları vardı ilk başta. mega tasolar vardı en kalınlar kırmızıydı onlar. vurmak için kullanılırdı. çok çıkmazlardı. ilk devri onlarla açmıştık.
sonra pokemon tasolar vardı. boş çıkmasın diye yokla allah yokla paketleri.
kurallar vardı göt altı yapmak var mı yok mu?
yandan vurmak var mı yok mu?
hele bide nadir tasolara çok taso koyup kar yaptın mı allah keyfe bak.
kaç seri dizdim bilmiyorum bu tasolardan.
sonra sporcu kağıtları vardı, araba kağıtları vardı sakızdan çıkardı.
hele biri artık jübilesini yapıp yağmaya atcaksa bunları değme keyfimize. mahalle arşınlardık onları kapcaz diye araba altında ezilme tehlikesi bile geçirirdik.
kimin yok ki taso hikayesi.
anlatmaya kalksam başlık açtırır.
ilkbaharda öğleden sonra hava hafif kapalıdır, taso oynamak için uygun zemine sahip bakkalın depo olarak kullandığı* mekanın önünde oturulmaktadır. oyun kötü gitmiştir planimdabuyoktu'nun elinde yalnızca bir taso kalmıştır. o an adeta kumarda donuna kadar kaybetmiş bir adam gibi hissetmektedir. sokaktan geçen otobüs, az ileride maç yapan elemanlar ve diğer taso oynayanların sesleri çalınmıyordur o an kulağına. derin bir sessizlik ve dudaklardan dökülen bir cümle "eldeş ver len!".
evet elinde kalan son tasoyu da taşa koymuştur artık ama herhangi bir taso değildir o, o mega tasodur. mega taso yerine göre 3 veya 5 normal taso değerindedir. kötü bir psikoloji içerisinde olmasından dolayı planimdabuyoktu çok sevdiği tazmanyalı mega taso için 5'i zorlamamış 3'e tamam demiştir.
hızlıca yapılan bir açık/kapalı sonrası planimdabuyoktu oyuna başlar ve aman allah'ım en alttaki mega taso evet evet en alttaki mega tasonun yüzü dönmüştür. ödünç aldığı eldeşi hemen bırakır ve canı kanı mega tasosu ile oyuna devam eder. kalan üç tasoyu da alır.
sonrası mı?
planimdabuyoktu 33 taso ile evine döner. aralarından biri de bugs bunny'li bir mega tasodur...
Taso değil de sporcu kartları oynardık. Bizim jenerasyon itibari ile elde olan kartlardan Galatasaray'dan Falco, Stumpf, Fenerbahçe'den Okocha, Aygün, Beşiktaş'tan Kadir, Amokachi ve Trabzonspor'dan Shota ve Hamdi gibi prehistorik isimler söz konusuydu. Özlettirirdi. Yutma süpme gibi tabirler kullanırdık yendiğimiz kişiye. Ve de jübile yapmak isteyen oyuncu ortaçağda halka konuşan bir papaz misali yüksekçe bir yere çıkıp kartlarını havaya atardı. Aşağıda bulunan mahallenin toplayıcı Viking çocukları hunharca kağıtları kapmaya çalışırdı. Bu artık jübile demekti ve bir kez yapmıştım. Galatasaraylı fethi sayesinde son rakamına oynarken mahallenin saykosunu yutmuştum. Şimdi yok agüero yok messi falan. Ya ben Stanic'i, Joao Pinto'yu, Patrick Loko'yu, Berger'i, Poborsky'i özledim yapamıyorum bu dönemde bana Euro 96 lazım
eskiden en eğlenceli aktivitelerdendi. ama artık cipslerden çıkmıyor sanırım.
koca bir nesil taso bulmak için cips paketlerini mıncıkladığından senelerce kırılmış cips yemek zorunda kaldı. mesela ben patates cipsinin normalde yuvarlak olduğunu çok sonrasında öğrendim. çünkü paketlerin içinden hiç sağlam cips çıkmıyordu.
şimdi yeni jenerasyonlar ne taso dizmeyi bilir ne de "çıt" yapmayı...
sokakta oynayan son çocukların eylemidir.
kaldırıma dizerdik. çat çut atardık. ben hep yanlamasına atardım. böyle baş parmak ile işaret parmağı arasına alıp, paralel sallardım.
