Bugün malatya'da minibüse doğru giderken bir anda karşıma çıktı. Ayaküstü tokalaşıp iki kelam ettik. Çok şaşırdım bir anda karşımda görünce. Çok mütevazı bir insan. Kitaplarını ayrı kendisini ayrı severim.
insanin kendi hirasını bulup, kendi hirasına çekilince;
kendini soyutlayip tefekkure daldığında, niyetini güzel tuttugunda allahın ona fisildayacagini soyleyen
bunun sunnetullah olduğunu allahin sunneti olduğunu iddia eden şair.
bunu şu dizelerinin üzerine açıklamış.
sen adımını attigin andan itibaren hira dinginligine dönüşecek ortalık
tanri bizimle de konuşur belki.
Öyküleri zeki Demirkubuz filmleri gibi ama dili kötü. Bazen fazla romantik. Bazen fazla özensiz ve kuru bir dil. Genç islamcı yazarlar arasında gideri var.
bu ülkenin dününe ait ne varsa bir an için unutsak.
bize ait ne varsa, bu toprağa ait ne varsa unutsak. yüzümüze benzeyen, çayımızı demleyen, ekinlerimizi büyüten ne varsa unutsak, ninnilerimizde söylediğimiz, masallarımızı başlatan, halayımızı sürükleyen ne varsa unutsak mesela.
unutuversek düğün nasıl yapılır, ölülerimiz nasıl gömülür, nasıl doğar çocuklar, unutuversek.
nasıl aşık olunur unutsak, nasıl kavga edilir unutsak, nasıl ağlanır unutsak, unutsak tarhana çorbasının tadını, sevgiliyle hangi sokaklarda dolaştığımızı, hangi şiire vurulduğumuzu.
her şeyi ama her şeyi unutsak.
bu tarihin ve coğrafyanın ürettiği her bir kelimeyi, duyguyu, olayı, anıyı, hayali, umudu, isyanı unutsak.
sonra bir neşet ertaş türküsü dinlesek.
yalnızca bir tane neşet türküsü dinlesek.
unuttuğumuz her şeyi yeniden hatırlayabiliriz.
hatırlayabiliriz, evet.
"Tek başına ağlayan kadınları daha ne kadar kaldıracak bu yorgun, bu yaşlı, bu bütün kötülüklerden beli eğilmiş, bu dizileri üzerine çökmüş, bu hor ve kaba kullanılmış dilsiz dünya ? Sahi bu dünyanın dili var mıdır ? Bunca dilin konuşulduğu dünyanın dilsizlik sancısı...
Tek başına ağlayan kadınlar. Dünyanın kırık kalbi. Dünyanın dip boyası gelmiş saçları. Dünyanın rutubetli duvarları. Sadece nakaratını hatırladığımız o eski şarkılar.
Bir dahaki sefer söyle birlikte ağlayalım."
Şehrin en uzak ucundan bir adam koşarak geldi ve “Ey kavmim!” dedi, “Bu elçilere uyun! Sizden hiçbir karşılık beklemeyen ve kendileri doğru yolda olan bu kimselere uyun!”
Kur’an – Yasin Suresi, 20-21
Benim kahramanım o adam. Şehrin öte ucundan kan ter içinde koşturup gelen adam. Kavmi elçileri yalanladığında, uğursuzlukla itham ettiğinde, zarar vermeye hazırlandığında kokarak gelen adam benim kahramanım.
Can havliyle koşturmasını hayal ediyorum. Elçilere zarar gelmesin diye, hakikate omuz vermek için koşturduğunu hayal ediyorum.
O adam bizim şehrimize de koşarak gelse diyorum bazen. Gelse ve yanımıza otursa. Bize hayatı anlatsa. iyilikten söz etse, gökyüzünden gelen kutlu sözleri hatırlatsa sabırla.
Bir çay ocağında otursak. Hani o oyunsuz olandan, hani o tabureleri olandan, hani o Fatih’te Malta’dakine benzer birinde, Otursak ve onu dinlesek. Terini silse, demli bir çay söylesek ve anlatmaya başlasa.
O adam bizim şehrimize de gelse.
Bütün kirlerimizden arındırsa bizi. Rahman’ı anlatsa. Bizden hiçbir karşılık beklemeyen mübarek Elçiyi ve dostlarını. Haydar’ı Kerrar’ın cenklerini. Sıddık’ın geniş yüreğini, Hattab’ın oğlunun adaletini ve Zinuureyn’in utanma duygusunu.
Koşarak gelse. Biz tükenmeden, ruhumuzu tüketmeden önce gelse…
"Kalbimin bir yanı sıcak kalabilirse bu kış, bir delilik daha yapacağım.
Ne bir portakal bahçesinde dolaştım ne de bir posta treninde yolculuk ettim. çiçekler bir açmaya görsün, bir çılgınlık yapıp hatır için öleceğim."
(bkz: Kraliçenin pireleri)
Bir adam girdi şehre koşarak adlı kitabını okumuştum. Ve diğer kitaplarını da okumayı planlıyorum. Yutuptan metinlerinin fon müziği ile okunmuş hallerini bulabilirsiniz ben dinliyorum çok güzel.
sanzelize düğün salonu eli ayağı düzgün bir romandi. yeteri kadar hikaye ve deneme yazmış olan Tarık tufanin romana ağırlık vermesini beklerken beni onlara verme çıktı. her birinden bir anne dizisi çıkabilecek trajiklikteki öyküleri sıralamış gene. öykülerden bazılarını ot dergide vs okumuştum. hasılı kendini tekrar ediyor gibi sanki. yeni bir şeyler yazsa daha iyi olacak. ne diyelim belki tanrı bizimle de konuşur.
sen,bu hayat bitene kadar benim gönlümde olacaksın.umarım sana benim gözümle bakabilen bir erkekle evlenirsin,dudakların yukarı büküldükçe aciz benim rahatlar.
sen benim lora'msın.
bu hayat sona erene kadar.
Şu aralar şanzelize düğün salonu adlı kitabını okuduğum yazar.kapıldım gidiyorum.romanın kahramanı annesinin ölümü ardından öyle bir mektup yazmış ki okurken annem iyi ki sağ diye geçirdim içimden...
Sana yazları sıcak ve kurak, kışları soğuk ve yağmurlu bir coğrafyada yaşadığımızı söyleyecekler. Gerçek olan senin mevsimindir oysa. O günün nasıl geçeceğini anlayabilmek için gökyüzüne bakman gerekmez. dönüp yüreğine bak. yağmurlar ve güneş yüreğinden süzülür. Gerçek olan yüreğinin mevsimidir, senin mevsimindir. Her sabah uyandığında gözlerinden dünyaya saçılandır mevsim. Güneş senden doğar ve yağmur senin gözlerinden düşer yeryüzüne.
Sana atlaslar, haritalar gösterecekler. Adına sınır dedikleri bazı çizgilerle çevrildiğini göreceksin yaşadığın yerlerin. Bütün bunlar kurmaca. Gerçekte tüm yeryüzü Allah’ındır ve gerçekte yürüyebildiğin kadar senindir tüm coğrafyalar.
Son kitabı "şanzelize düğün salonu" ile aklımı fikrimi psikolojimi bozmuş olan yazar.
Kitaba başlamam ve bitirmem bir oldu çabuk bitmesin diye gerek kitabı bırakıp başka işlere yönelmeye çalıştım gerek bazı kısımlarını defalarca kez okudum. Yine de bir günde bitti.
Deneme kitaplarından sonra romanda da üstün başarı sağlamış. Sonu her ne kadar beni yerle yeksan etse de kitabı soluksuz okudum diyebilirim. Romanlarının devamını sıkı bir okuyucusu olarak bekliyorum.
yeni kitabı şanzelize düğün salonu ile roman yazma deneyimine vakıf olmuş sevgili abim. Kitabı çıktığı gün elime aldım, yine aynı güzel naif anlatım, aynı sadelik, her dakika kitabı tekrar okuma isteği... Ellerine sağlık
