en basit konu olarak örnek veriyorum atatürkü eleştiremiyorsun eleştirirsen düşmanı oluyorsun. unutulan konu ise şudur mutlak doğru diye birşey yoktur bir insandan bahsediyoruz sonuç da elbet hataları yanlışları günhaları sevapları olmuştur niye düşünmeden hemen konuşurki insan böylesi bir konuda yada hemen bir sonuca varır karşısındakini ötekileştirir şakirt veya laik diye şekilcilikten başka bişey değildir..
Bide şu vardır ki; bu tür insanlar genelde aileleriyle tartışmaya girdiği zaman anne-bana bacı, kardeş vs tarafından susturulur, tartışmada konuşmalarına pek izin verilmez ve fikirlerine dahi önem verilmez. Durum böyle oluncada tabi o kişi hem hayattan hemde ailesinden soğuyor ve zamanla tartışmalara girmek dahi istemiyor.
kesin yargıları olan, doğrusunun her zaman doğru olduğunu sanan insandır. daha kötüsü fikri kendisine bile mantıklı gelmez ama sonuçta onun fikridir. fikrini her zaman doğru kabul eder. kısacası kendini ve başkasını sınamayı eleştirmeyi bilmeyen insandır.
başka bir açıdan, tartışmaktan kaçınan insandır. sürekli dinlenmek isteyen ve dinlemek yerine başka muhabbetlere giren ya da başını çeviren insanlardan sıkılmış olabilir.
zıt fikirdeki zeki insanlarla tartışmaktan hoşlanan ama cahile laf anlatamadığından ötürü onla tartışmak istemeyen kişidir. çünkü bilir ki zeki insan, zıt düşüncede de olsa konuşmayı, edebi bilir. ama cahil insan ile sohbet etmek ya da tartışmak, insanı çileden çıkardığından ötürü ya elinden ya dilinden kaza çıkmasına neden olur.
bir insanın haksız olduğu halde kavga etmesi kötü bir şey ama tartışmaktan bile korkmak da çok kötü sanki. insan korkak oluyor öyle de, sonra da içine atıyor. neden ve hangi şartlarda nasıl bir tartışma olduğuna göre değişir ama kavga kötü bir şey. kavga ederken birbirine küfür etmek kötü bir şey ama biri haksızsa haksız olduğu söylenebilir. karşı taraf kavgacı biriyse zaten yapacak bir şey yok. karşı taraf iri yapılı biriyse hiç kavga etmemek en iyisi. dövüşmek kötü ama insan biriyle tartışabilmeli karşı taraf haksızsa ama şiddet olmadan.
