bir problemin, çatışmanın çözümünde, taraflar birbirlerini pozitif bir tutum içinde dinlemesi gerekir. "o sussun da, ben ona ne diyeceğimi çok iyi biliyorum," şeklinde, saldırgan bir tutum sergilenmez ya da konuşanın sözü kesmez. böyle yapılırsa taraflar birbirlerine "seni dikkate alıyorum ve seni önemsiyorum" mesajinı verir.
bir konu üzerindeki fikir alışverişidir.
fakat genelde uygulamada sakatlık yaşanır. örneğin, fetocu bir kimse kuran'dan ayet yazarak kendi inandıklarına kılıf uydurup, buna inanmayanları kötülemek en büyük riyakarlıktır.
aynı şekilde inançsız bir kimseninde, insanlar tarafından kutsal sayılan durumları kötülemesi de...
tartışma insanca yapılır.
insanca..
ve insanlar birbirlerine inandıkları şeylerin güzelliklerini göstermeye çalışırlar. güzellliği anlatanın ağzından 'fişleyen zorlayıcı' kelimelşer çıkmaz!
ne bu aklama çabası, ne bu 'elinde hıyarı olana bir avuş tuzla koaşarak gitmek' eylemi..
kendine güvenen yapsın organizasyonu, versin efendice vaazını..
ama şurayı 'çocuk kavgası şuarsı' etmeyin!
Sizinle sürekli tartışmaya girmeye çalışan birileri olduğunda, bunu kişisel olarak algılamayın.
Onların savaşı sizinle değil, kendileriyledir.
(Alıntı)
insanların birbirini dinleyerek, karşıdaki kişiye tebessüm ederek, insanların değil, sade ve sadece fikirlerin tartışıldığı medeni insanların yaptıkları tartışma.
seviyeli bir şekilde, farklı bakış açılarına sahip insanların fikir alışverişi ettiği ve birbirlerine bir görüş dayatmadığı platformdur. amaç ise, kişilerin kendi düşünce sistemlerindeki hatalardan arınmasıdır.
