istanbulun hızlı semtlerinden (di!) kentsel dönüşümden sonra ne olur bilinmez...
1 milyon dolara aldığın bir daireyi ucuza kapattım diyebilirsiniz emlak balonu o derece şiş durumda.
burada büyüdüysen hayatı öğrenmede 1 adım öndesin demektir. 13-14 yaşında pişmiş olursun kısaca.
her çeşit insan vardır zencisi,çingenesi,kürdü,hayattan umduğunu bulamayanı,anadoludan iyi bir hayat yaşamak için göçüp geleni ufakta olsa hepsinde umut vardır.belki yıkılan binalarla birlikte bu umutlarda enkaz altında kalmıştır.
Tatlı su solcuları tarafından mazlum ve gariban ilan edilen insanlara sahip sikik semt. Hiç gitmedim ama gaziosmanpaşa'dan pay biçiyorum. iğrençsiniz ibneler.
Iki tane bonzaici orospu cocugundan (biri bicakli) sebepsiz yere dayak yedigim yerdir orasi.Agzim burnum kan icinde biriside sormadi biseyin var mi diye ya iste o zaman tovbe ettim.Dedim bir daha istanbula gelmek yok.
(bkz: firat delibas)gece yolunuz düşerse baktiniz kalabaliklar 8,10 kişi
Firat abi ile çok alisverisim
Oldu guzel insandir diyip sohbet
Sonra yolunuza
Bakabilirsiniz
Tiyatro performansi
Önemlidir.
Tarlabaşı gündüz normal diyenlere gece oraya uğramamalarını tavsiye ederim.
gece beyoğlu ve çevresinde kol gezen kişiler gündüz uykuya dalar çünkü.
buraların asıl sahilleri buraları terk ettiği için birileri bu binalara konmuştur.bu kişiler de buraları kendi amaçları doğrultusunda kullanmaktadırlar.
genelde doğudan gelen kalabalık aileler buralarda oturmaktadır.beyoğlu'nun uyuşturucu piyasasını ellerinde tutan kişiler bulunur buralarda.
taksim'de gördüğünüz. o cafcaflı yaşantının tam aksini görürsünüz burada.
tarlabaşı ve sulukule'nin kentsel dönüşümünde çalışan bir arkadaşım evlerin içinde ne denli bir hayat olduğunu anlattı.buraların kentsel dönüşüm rantına kurban gitmemeli ama buradaki urlar temizlenip daha güvenli bir hal almalı.
bir de buradaki binalar oda oda çalışmak için istanbul'a gelenlere,yurtdışından gelenlerin kaldıkları yerlerdir.
insanlardaki "Tarlabaşı" önyargısından dolayı bir ziyaret edeyim dedim. Amaçsızca her sokağına girip tehlike aradım. Boşaltılmış, eski püskü, yıkılmayı bekleyen binaların camlarından sarkıp sigara içen garip saç boyalı teyzeler gördüm. Yolları ozon kokuyordu, belkide birisi eskiden buralarda yaşanmış pislikleri temizlemek istemişti. insanlar genelde Kürttü ve HDP flamaları gördüm. Çamaşırlar TV'lerde gördüğümüz eski istanbul'u anlatır cinsten karşı apartmana ip bağlayarak asılmıştı. Sokaklarda terliklerle ufak çocuklar umarsızca top oynuyordu. Herkes her insan tipine o kadar alışmıştı ki kimse kimsenin yüzünü bakmıyor, garipsemiyordu. Ha geç vakitlerde beliren tehlikeli tipleri bilemem ancak Tarlabaşı gerçekten yaşanmış , yorgun ve insanı sanıldığı gibi tehlikeli olmayan bir semt.
Son 2 saattir içinde bulunduğum semttir. Benle beraber bir sivil polis arkadaşım ve bir de semt serserisi kankamla bir sebebten ötürü bulunduk. Gece boyunca abi hatun lazım mı ? , abi bilmem ne lazım mı sorularına maruz kaldık.
90 Dakikalık "Beyoğlu'nun üvey evladı; Tarlabaşı" belgeselinin 40 dakikalık kısa versiyonu. 1870 Büyük Beyoğlu yangınından sonra kurulan, şimdi sessiz sedasız istanbul'a veda eden bir semtin çöküntüsünün ve o semtin içinde yaşayan tutunamayan insanların öyküsü...
--- spoiler ---
istiklal'in ara sokaklarında gece camları indiren travesti manyaklara bile laf ederken, burası düpedüz göt kesilen bir semt sanırsam.
6 yaşındaki küçük baran, kardeşi rojbik ve rojbili ile çöpten topladığı plastik şişelerle oynarken, fotoğrafını çektiğinizde o yanık bedeninden ve hüzünlü kömür karası gözlerinden kocaman umut tanecikleri fışkırmıyor. bir bok fışkırmıyor. abey 5 tl var mı diyor yarı tehdit, yarı dilek bir tonda.
fularları kopasıca entel, uzaktan muhalif, evden demokrat kesimin söylediği her bok gibi bu da yalan.
oturduğum ev, talimhane oteller civarında olmasına rağmen gündüz gözüyle tarlabaşına gidince bile bi tırsıtıcı ortam, dik bakışlar falan seziyorum. gerçi bende de, bok var gibi beyaz yakalı türk tipi bariz amk. o konuda da dürüst olmak lazım. her an bir bela potansiyeli var burda. esnafında, yoldan geçeninde herkeste bir bıkkınlık şiddete eğilim. ben de dahil.
zencilere bi özgüven gelmiş burda. mahallenin muhtarı gibiler. tesbihleri eksik. vatanlarından uzakta olmanın tedirginliğini geçtim, yasadışı bir faaliyet sonunda ülkeden sürülme korkularını geçtim, adamlar 40 yıllık mahalle sakini gibi yoldan geçenlere dik bakışlar atarak gidiyor. herkes herkesi kanıksamış.
meyve sebze, tek kullanımlık ev gereçleri, göçebe hayatın vazgeçilmezi tesktil ürünleri, tuhafiye, zart zurt her bok çok ucuz. acayip ucuz.
bundan hariç iyi yanı, her an her yerden süper minili pembe saçlı bir orospu çıkabiliyor. am oranı güzel. bi de hareketli oluyor.
2 gün önce manyağın biri bacısını kesip çantaya koymuş beyoğlu'nda sokağın ortasına bırakmış diye bi haber gördüm tv'de. google maps yapıp baktım benim 2 alt sokak. harika dedim. bunların hepsi harika.
bi de 2-3 kürt çocuk plazma tv taşıyordu gündüzün köründe , "çabuk ol lan çabuk" diyerek. sanırım ülkedeki gelir adaletsizliği protesto etmek için barışcıl bir eylem yapıyorlardı.
gece nasıldır bilmiyorum lakin tahminlerim var. gündüz gördüklerim yeter 20 gündür. en temizi talimhane civarından hiç aşağı sallanmadan meydana gidip börek alıp gelmek. aşağılar sakat bence. tabi alkol alınca o gazla girilip güzel anılar edinilebilir.
en son 4 sene kadar önce, iki arkadasim ile birlikte gidip gezdigim semt.
o evlerin, o mimarinin güzelligi yaninda derin bir ürperti duyuyordu insan semte ilk adimini attiginda. daha ilk köseden döndügünüzde, köse basi cocuklarinin keskin ve delici baskilarina hedef olmustuk. yanimda 2 erkek arkadasim olmasina ragmen, o baskislardaki tehditi hemen ensemde hissetmistim. agir tespih ve derin sigara cekisleri sanki kulagimin dibindeydi. neyse ki imdadimiza rukiye abla yetisti. ismini hic unutmam herhalde. kapisinin önünde iki üç komsusu ile oturmus tavsan kani cayinin yaninda sigarasini tellendirirken bana seslenmisti;
+ madem potoraf maknen var gizim, ceksene bi tane potoraf bizi.
bu kelimeleri duyunca, ilk basta üzerime cöken endise de kaybolmustu sanki. dönüp arkama bakmadim ama o köse basi cocuklarinin bile baskilarinin degistini hissedebiliyordum.
iki üç pozdan sonra, çay ikram etmisti bize rukiye abla. insan tarlabasi hakkinda o kadar cok kötü sey duymustu ki cay ikramini endise ile karsilamamasi isten bile degildi. rukiye abladaki o sicak tebessumu hissetmistim sanki, sabah kahvaltida yürek yemis gibi kabul ettim cayi. lezzeti hala damagimdadir. 5-10 dakika koyu bir sohbete girismistik. roman olarak tanitmisti kendini. tarlabasinda dogmus. cicek satarim demisti bana, dogru mu yalan mi günahi kendi boynuna.
tarlabasini gezme niyetinde oldugumuzu anlamisti, o da biliyordu ki buralarin tekinsiz oldugunu kapidan iceri dogru seslendi;
- errrcepp.
+ ...
- lan kopil ge buraya.
+ he söyle.
- bah bu mbobn ablan. al azcik gezdir sunlari, gözkulak olasin. anlatsin bizim nasil insanlar oldugumuzu. buradaki erkesin kirli olmadigini sülesin erkese.
14-15 yaslarindaydi recep. belki 2 saat kadar eslik etti bize. hem de hic söylenmeden. bir rehber edasi ile o önde biz arkada ilerledik. o kadar cok kisiye selam vermisti ki bu kucuk cocuk, sanki tarlabasi muhtariydi. istiklale yaklasinca ben artik gideyim dedi. hic gocunmadan 50 lira para verdim recep e. pek bir hosuna gitmisti. ne dilencilik ne de hirsizlik ile kazanmisti bu parayi. sonuna kadar hakettigi bir kazanci. gözlerindeki isilti ile koca bir adam durusu ile elimizi sikti ve kosa kosa ara sokaklara daldi.
korka korka girmistim tarlabasina. haksizda sayilmazdim. belki de yanimizda o genc delikanli olmasa problem yasayabilirdik. ama rukiye abla nin samimiyetini hic unutmadim. sokaklardaki sidik kokusu, kapi önünde ot çeken cocuklari unutmadigim gibi. kocaman bir ülkenin ayibiydi bu. hepimizin ayibi.
