filmlerinin tamamında aşırı şiddet kullanımı sabun köpüğü gibi normalleşiyor. sanki makinalar çalışıyor, ortada acı çeken çektiren insanlar yok. reservuar köpekleri ile kitch olmuş bu mesele pulp fictionla sosyalleştirilip kill bill serisi ile tavan yaptırılarak bir ayine bir ritüele dönüşüyor.
rezervuar köpekleri filmindeki kulak kesme sahnesi ve akabinde o kesik kulağın yaklaşık 10 dakika boyunca ekranda görülmesi durumu bile filmin akışı içinde normal karşılanıyor. yapı olarak bir damla kan görüntüsüne bile dayanamayan ben, kanın gövdeyi götürdüğü o filmi hiç rahatsız olmadan izleyebilmiştim. tuhaftır gerçekten...
hayatın normal seyrinde de şiddet vardır, kaldı ki tarantino filmlerinde şiddet asla izlemesi zor bir aşırılığa kaçmamıştır. bu şiddet gösterimini gerçek hayattan kopmadan vermesi filmi doğal bir akışa sürüklüyor ve yapmacıklığı ortada kaldırıyor.
bu yüzden en absürt sahneleri bile "bu da olur mu be artık" demeden izliyoruz. örneğin filmlerindeki o kadar olayın arasında kahramanlarına dakikalarca metrik sistem muhabbeti yaptırıyor.
aslında biraz da tarantinoya yüklenen misyon ile ilgilidir. klasik arz talep meselesi elbette tarantinonun tarzını beğeniye göre değiştirecek hali yok ama bu şiddeti minumum tutarak algısını maksimum yapma yeteneğinden kaynaklanıyor olsa gerek.
