Hangi birini sayayım bilmiyorum da, misal taraftar cebinden para ödüyor maça gidiyor, kahveye gidiyor, boğazını patlatana kadar bağırıyor, takımı yenilecek diye sinir krizlerine giriyor, maç sonunda yenilen taraftaysa bi de etraftan gelen alaylara dalgalara cevap veriyor, daha uzar gider bu. taraftarın yaptıklarını yazdık.
peki futbolcu; işin içinde olduğu için bir taraftar kadar heyecanlanmaz, zaten o ana kadar elli kere maç yapmıştır, ki bir taraftar gibi heyecanlansa zaten adım atamaz, koşar veya canı istemezse koşmaz, yenilirse de maçtan sonra duşa girer, otobüse veya son model spor arabasına biner gider, bir taraftar gibi günlerce acı çekmez.
Taraftarın kimisi asgari ücretle çalışır, parasını bilete, lig tv.ye kahveye filan yatırır, futbolcunun hiç s..nde olmaz, yolda görse tanımaz, adama bir hayır işinde yardım et desen bin dereden su getirir, fakat kendisine zerre fayda getirmeyecek bir konuda cebinden para harcayarak bağırır çağırır terler, kavga eder vs. sonunda eline geçen tek bir somut bişey yoktur. dolayısıyla türkiyede milyonlar futbol denen afyonla uyutulmaktadır.
insanın daha gücüne gideni ise, takımın şampiyon olur, sen tribünde kahvede evde hayvanlar gibi bağırır çağırırsın, oysa bu olayın sana kattığı tek somut bişey yoktur, o futbolcunun yanında süs biberi gibi sevinirsin ama o futbolcu muhtemelen şampiyon olmakla senin hayalinde bile göremeyeceğin paraları kazanmış, yeni spor arabasını almış, plajlarda manitalara akmış olacak, peki sen bu kadar bağırdın çağırdın destek verdin, bütün sevgini ortaya koydun, ne oldu. bu kadar sevgiyi sevgiliye göstersen annene babana göstersen daha faydalı olmaz mıydı.
Daha acısı ise, türkiyede bir galatasaray, bir fenerbahçe taraftarı, ki bunlar milyonlarca insan, bir takım için bir araya gelip uyum içinde takımı destekleyebiliyorlarken, keşke bu milyonlar başka şeyler için de bir araya gelseler daha iyi olmaz mı diye düşündürür insanı, başka bir konu olsa anında çatışma yaşanır ama futbol denen afyon sayesinde zombiler gibi layalayalayalay lay laaaaaaaaaaaaaaaaaaaay diye bağırıyoruz, futbolcu elini oğuşturuyor, yönetici elini oğuşturuyor, hakemi, masörü, malzemesecisi bilmem kimi hepsi avantasını kaparken, taraftara ne kalıyor acaba.
Yukarıda da yazdım, bir hayır işine koşacak adam bulamazken bir maç yüzünden kendini parçalayan, dahası adam öldüren insanlar bulursun.
armaya ve renklere aşık olmak kelimelerle anlatılacak bir hadise değildir. anlatmaya çalışıyorum fakat olmuyor. ben gsstore'dan bir kalem bile alsam huzur doluyorum. ali sami yen'in yıkıntı tuğla ve taşlarına para verdim. millet götüyle güldü. "siz ne anlarsınız amk!" dedim hep. taşa, sarı-kırmızı kumaşa vs para verdim. ama enayilik değil bu, aşktır. bir ateiste allah'ın varlığını anlatmak gibidir. ne desen inanmaz. milyon kişi gelsin, sen taşa para verdin enayisin desin. sikimde değil, inanmıyorum. galatasaray ulan!
eminim ki fenerbahçe, beşiktaş, trabzonspor veya diğer takımlara gönül verenler de benzer düşünceler içindedir.
lakin işi çirkin kılan, türkiye'de futbolun, "nasıl siktik, nasıl geçirdik"ten ibaret olmasıdır.
Turkiyede angarya olarak yapilan olaydir. zilyon dolarin dondugu bi ortamda bu kadar cile ceken taraftar bu isin en gariban yerinde yer alir. lig tv.nin caycisini bile taraftar finanse eder lakin o garibani ne klup tanir ne futbolcu. taraftar zaten bireysel olarak yok hukmundedir. statta yiginlar vardir seni beni kimse tanimaz.
