dün gece istanbul atatürk havalimanını inleten tezahürattır.
tam bir mahşer günüydü, en son 2003'te 86 puanla gelen şampiyonluktan sonra beşiktaşım durmuş; taraftar ise desteğine devam etmişti.
ligin ilk yarısını 6. kapattığımızda bile benim gibi pekçok taraftar inancını yitirmemişti, hep destek tam destek şeklinde maçları heyecanla takip ettik.
ne bursa'ya karşı alınan beraberlik, ne de fenerbahçe yenilgisi moralimizi bozmadı.
fener bize 2 yarıda 4 gol attı; biz kupada 4 attık ve kaldı ikinci hedef..
"şampiyonluk bizim,
kupa bizim"
artık tribünler bu tezahüratla inliyordu.
rakibin ne yaptığından bağımsız olarak sürekli yenmeye odaklanmış bir takım; ve tribünlerde mahallesiyle beraber 12. adam. beşiktaş rakiplerinden hep +1 fazla oynadı. tam bir sezon boyunca.
dünse nefesler tutuldu; son 90 dakikaya girdik. herkes formasını giydi; bir kısmımız denizli'ye gittik bir kısmımız istanbul'da kaldık şampiyonluğu kutlamak için.
hakem deniz çoban 90. dakika düdüğünü çaldığında mağrur bir duruş hakimdi her beşiktaşlı'nın evinde. bir inanmışlık; bir inanamamazlık.
hasret sona ermişti. artık şampiyonu karşılamalıydık. başta Büyük mustafa, bobo, holokso, toraman, yusuf, ekrem, deli ibo, serdar, delgado, ernst, gökhan, ve zaferin tüm mimarlarıyla kucaklaşmaya istanbul'un her semtinden binlerce insan havalimanına koştu.
takımı taşıyacak otobüsü görür görmez herkes o tarafa yönlendi ve otobüsün içerisindeki kulüp görevlisi eli ile "saat 1:30"'u gösterdi..
lakin saatler geçmiyordu; meşaleler davullar ve tezahüratlarla beklenen takım saat 1:45 olmasına rağmen limana inmemişti.
tam o zamanlarda kulakları sağır eden tezahürat başladı.
