kökeni ortaçağa kadar dayanan polemiklerdir; öyle ki, koyu bir hıristiyan olan anselmus tanrı'nın varlığına dair iki kanıt ileri sürmüştür.
anselmus'Un ilk kanıtı şöyledir:
bilginin doğruluğundan, ancak ilgili olduğu nesnenin varolduğu varsayıldığı takdirde bahsedilebilir. bunun gibi, bütün varolan şeyler de, mutlak bir varlığın olduğunu varsaymalılardır ki ondan pay alıp, varlık kazanabilsinler. yine bunun gibi, bir "mutlak iyi", bir "mutlak değer" yoksa; iyi olan, değerli olan diye de bir şey olmayacaktır. buna göre bir "mutlak değer", "mutlak iyi" yani "tanrı" olmak zorundadır.
anselmus'un bir diğer kanıtlama yöntemi, daha sonra descartes'ın da kullanacağı ontolojik kanıtlama yöntemi üzerine kurulumuştur.
anselmus bu kanıtlamada şöyle bir yol izler:
-tanımına göre tanrı en yetkin varlıktır.
-eğer tanrı'nın varolmadığını düşünürsek; artık tanrı en yetkin varlık olmayacaktır. zira varolmak yetisi elinden alınmış olur.
- tanrı, bu durumda eksik bir varlık haline gelir; artık "en yetkin varlık" tanımından uzaklaşır.
- bu da kavramın kendisiyle çeliştiğinden, tanrı varolmak zorundadır.
anselmus gibi, gelecek çağlarda descartes ve spinoza da tanrı'nın varlığını kanıtlamak için uğraşlar verdilerse de; tüm bu denemeler, teorik mantıksal çıkarım boyutunda kaldığından, tanrı'nın varlığına dair polemikler insanlık varolduğu sürece devam edecek gibi gözükür.
