korku ile sevgi birbirine denk değildir, olmamalıdır.
korku bir canavarın parçalamasına, boğulmaya, yanmaya karşıdır öyledir öyle olmalıdır.
şayet tanrı kurallarının çiğnenmemesi konusunda korkuyu değil de, samimi sevginin tezahürü olarak sevileni incitmemeyi kullansa idi, kendisinin çizdiği yoldan gitmek için mantıklı sebepler var olabilirdi.
tanrı korkulacak bir olgu mudur ki ondan korkalım olsa olsa sevilir neden korkulsun ondan. o bağışlayıcı ve affedici değil midir ki? ben demedim o dedi (bkz: nisa 99)
Tanrı insana hem sevgiyle hemde korkutarak yaklaşmaktadır. Bazı insanlar sevgiden anlar bazıları korkudan. Korku sevgiden çok daha güçlüdür. Kendinizi herkese sevdiremezsiniz fakat herkes tarafından korkulabilirsiniz.
Ayrıca ilkokulda korkulan bir hocanın dersinde öğrenciler çıt çıkarmazken sevgiyle yaklaşan hocanın dersinde öğrenciler adeta kafayı yer sınıfı siker. Yani sevgi suistimal edilebilen bir şeydir ama korku öyle değildir.
sadece ateistlerin davranış biçimidir. tüm dinler korkuyu temelinde taşır. cahil insan korkar. önceleri yıldırım, güneş tanrımızdı. öğrendikçe bir şeylerin nedenini tanrı fikri soyutlaşmak zorunda kaldı. bugün ise sadece prim yapmak isteyen siyasilere ve şarlatanlara malzeme olmak dışında bir hükmü yoktur tanrının.
