eza cefa cektirmek ve kibirlenmek tanricilik oynamaktir.
hele ki frankestaynlar yaratmak yahut bilemedin hortlaklar yaratmak tanricilik oynamaktir.
kişiler katedral büyüklüğünde egolar geliştirip en sıkıcı düşleri altın sarısı dolar yeşili olan ve sadece isteyerek maddeyi atomlarına ayıracağını düşünebilirler.
ama bu güliver'in cüceleri ülkesi sakinleri ne yazık ki silindir gibi ezilecektir.
öyle bir ezilecekler ve yok olacaklardır ki hiç bir zaman var olduklarinin nişanesi bile kalmayacaktir.
mezarlik kayitlarinda bile isimleri adlari sanlari olmayacaktir.
herkesin bu hayatta kendine daha büyük bir sosyal rol kapma hırsının geldiği son noktadır. Tanrı'yı oynamak.
Ellerine geçirdikleri her imkanı, her mülkiyeti sahiplenme duygusuyla otorite aracı olarak kullanmak duygusudur bu. Hükmetmek, karar vermek, geleceği belirleme gücünü elinde tutmak. insanlara iş ve rızk verdiğine inanmak, insanları sınıflamak sonra, bu dünyada da olsa cenneti ve cehennemi pay etmektir.
bir gün mahalledeki çocukların kartondan tabut yapıp cenazecilik oynadıklarını görmüştüm.sonra yerel seçimlere doğru üst kat komşumuzun oğlunu akp cilik oynarken yakaladım.sonra bir baktım meğerse herkes oynuyormuş.cenazecilik oynayan çocuklara hak verdim.tarihten bir yaprak.
(bkz: ne alaka)
önümüzdeki senelerde öss kitapcıgında bölüm adı olarak görürsem hiç sasırmayacagım bir hede. (bkz: rahminde cin var deyip tecavuz etmek) bari eğitimini alarak yapsınlar.
