nietzsche' nin ölümünün ertesi günü bir alman gazetesinde atılan "nietzsche öldü, ama tanrı hala yaşıyor" şeklindeki başlığı anımsatan önerme.
elbette nietzsche " tanrı öldü.ve onunla beraber tüm tanrısal/etik değerler de öldü.tanrının yerini üst insan aldı." derken birebir bir ölümden bahsetmiyordu.o artık "tanrı" fikrinin ve inancının gerçekliğinin son bulduğunu, tanrıya atfedilen üstün özelliklerin insanda karşılığını bulabileceğini ve bu insanın, dünyayı daha mutlu bir yer haline dönüştürebileceğini anlatıyordu.
ondan sonra bu "üst insan" yaklaşımını iki isimden daha duyarız.ne gariptir ki birbirine taban tabana zıt olan bu iki isim ernesto "che" guevara ve adolf hitler."üst insan" yaklaşımını algılayış biçimleri birbirinden çok farklı olsa da (che guevara davranışsal, hitler genetik) bu iki ismin aynı cümleler içerisinde geçmesi insanı garip bir ruh haline sürüklüyor.
tanrı öldü demek ateizm değildir. üstelik bu sözü söyleyen basit biri veya ben değilim.
aklını kullanmayı bilmeyen yurdum insanına '' aslan gibi adam diyen birine, hayvan benzetmesi yaparak hakaret eden saygısız biri diye tanım yapılmamalı'' diyerek örnek vermek gerekir.
şiirlerde bazen mey içmek şarab değil başkalarının derdini çekmek olarak dillendirilir. bir bütünlükten ve ortamdan soyutlanan tanımlamalar mana ve değer başkalaşmasına uğraması kaçınılmaz.
sanayileşme ve tarım toplumundan çıkış sürecinde başlangıçlık yapmış ve yeni ticaret yollarına sahip olmuş avrupanın, doğu-uzakdoğu-amerika-afrika kıtalarını sömürmesi, kölelik-ırkçılık ve meksikada-amerikada vahşi bir yokediliş ile insanların-hayvanların-kültürlerin izlerini silmesi ( örn: kızılderililer-aztekler-bizonlar vs.) bu sırada sırtlan gibi pay kavgası ile kendilerini yemesine şahit olan düşünürlerin ortak inançlarıdır.
hele afrika ve amerika kıtasında kendini tanrının yeryüzündeki hükümdarı-elçisi-gölgesi olarak gören insanların, bu kıtada ki halkları hıristiyanlaştırma-misyonerlik faaliyetlerinde yapılanları analiz eden bir insan rahatlıkla ''tanrı öldü'' der.
çünkü; tanrı adına hüküm ve faaliyet gösteren bu anlayış sahipleri, düşünen insanların içindeki tanrı inanışını öldürmekteler.
madonna gibi sanatçılar, klipte hz isa veya bir aziz ile sevişmesi, tanrı adına konuşan ve söylediği sözü tanrı söylüyor diye lanse eden insanlara bir isyanı dile getirerek like a prayer de ''just like a dream, you are my mystery'' diyerek düşünen insanların çığlığını dile getirmektedir.
oysa islam-hıristiyanlık-yahudilik vb her tür inanışlarda insanlar önce peygamberleri veya basitçe rolmodel denilen insanları ilahlaştırıp sonra onların varisi olarak kendilerini ilahlaştırıp kutsal ve ulaşılmaz-eleştirilmez yaparak insanların düşünmeye-soru sormaya cesaretlerini ve akıllarını yok ediyorlar.
elhamdülillah bir müslüman olarak diyorum ki, god is dead. because; the faculty of reason and thought was lost. there was a sense of pity. humanity did not work. we killed ourselves and god.
bu başlığa tanrı öldü niçe, niçe öldü tanrı yazanlara tanrı ekstradan huri siktiriyormuş. oldukça doğru bir sözdür. daha detaylısı tanrı öldü, onu biz öldürdüktür.
nietzsche: god is dead
god: nietzsche is dead.
so; nietzsche is god.
nietzsche'nin en popüler sözüdür. Nietzsche'nin bu iddiası o dönemin koşullarına göre yorumlanmalıdır. Nietzsche tanrının ölümü düşüncesini gündüz vakti fenerle sokağa çıkıp tanrı öldü diye bas bas bağıran bir kaçığın ağzından duyurur ve dillendirir. Tanrıya inanırsın veya inanmazsın ancak Nietzsche'nin öldü iddiası gerçekten şaşırtıcı olmakla beraber dönemin şartlarına göre hristiyanlığı kökten reddeden birine göre çok da mantıksız sayılmaz. * Yine kendi tabirine göre şuan bizlerin daha açık ifadeyle herhangi bir dine inanan bizlerin geliştirmiş olduğu veya doğruluğuna kayıtsız şartsız inandığımız * kutsal değerler dünyanın gerçek doğasını görmemizi engellemek amacıyla oluşturduğumuz araçlardır. * Fakat tanrı öldü iddiasını çok daha farklı açıdan da yorulayabiliriz ancak şunu hemen belirtmek gerekir ki nietzsche'yi anlamak gerçekten zor zanaat.
nietzsche'nin tanrıya inanmayıp "tanrı öldü." demesini bir fırsatçı refleksiyle eleştirmek muazzam bir yüzeysellik barındırıyor. nietzsche bu sözüyle modern toplumun "tanrı" sı eliyle kendi kendini tutsaklaştırmasını eleştirir bir bakıma, insanın bu kendini sınırlandırma temayülünü anlamlandıramayışını bir deliye söyleterek haykırır. nietzsche hazretleri!! nin kitapları o kadar aforizmik ki bazen bayıyor tavsiye etmiyorum o ayrı mesele tabii. *
iki çok şımarık kardeş varmış.
o kadar şımarıyorlarmış ki mahallede kırılmadık cam, kirletilmemiş çamaşır vs. kalmıyormuş...
bütün mahalle şikayetçiymiş.
haliyle annesi de bu duruma çok üzülüyormuş.
bir gün çocuklarını kiliseye götürmeye karar vermiş.
belki papa az da olsa akıllarına girer de uslanırlar diye.
girerler kiliseye.
anne durumu anlatır papaya.
-siz çıkın çocuklarla tek tek yanlız konuşacağım demiş papa.
çocuklar tedirgin...
önce biri girer papanın huzuruna.
papa önce dinden bahsederek konuşturmak ister çocukları:
-çocuğum, tanrı nerde?
çocuktan ses yok.
-çocuğum tanrı nerde?
çocuktan yine ses yok.
papa kızmaya başlamış daha yüksek sesle
-çocuğum söylesene tanrı nerde!
çocuk ayağı kalmış başlamış kapıya doğru koşmaya.
tutmuş kardeşinin kolundan başlamışlar kaçmaya..
iyice uzaklaşıp saklanmışlar.
merakta kalan çocuk diğerine:
-ne oldu ya niye böyle deli gibi kaçıyoruz?
diğeri cevap vermiş:
-sus oğlum sus! tanrı kaybolmuş bizden biliyorlarlar.
nietzsche'nin nihilizm'i sonuna kadar götürüp* eski değerlerin yıkılıp, üst-insanın* yeni değerleri oluşturması gerektiği; yıpranan ve kullanılmaya mahkum olan eski değerlerden birisi olan tanrı inancının yozlaşmaya başladığını gösteren ünlü cümlesidir.
fakat bu düşüncenin temeli nietzsche'de değil dostoyevski ile atılır. (bkz: karamazov kardeşler)
