doğuyoruz, büyüyoruz. dünyaya geldiğimizden beri yaptığımız onca güzel şeyi unutturacak tek bir şey var o da en sevdiklerimizin acısını çekmek. herşey güzel giderken annen ölür, baban ölür, ne bileyim arkadaşın ölür, köpeğin ölür üzülürsün o anda en çok istediğin şeyin sana gelmesi bile hiçbirşeyi değiştirmez. ne yazık ki yaşadığımız hayatta bunları görmek için varız. mutlu olan anların bir çoğu unutulup giderken ölüm, acı unutulmuyor, akıldan çıkmıyor. bize sevdiklerimizi gömmek için can veren tanrı, başkalarının acılarını görüp bir başkasına "tanrım iyi ki bana bu acıyı yaşatmadın sana şükürler olsun" dedirten tanrı olsa olsa bir psikopat olabilir.
edit: ateistsin diyen arkadaşlar tanrının onlara verdikleri beyinden ötürü ateist olmalı bence.
tanrı tıpkı anne küçük çocuğunu korkutmak için nasıl bunu yapma baban bak böyle yapar, şunu yapma bak şöyle yapar diye korkutursa tıplı insanları da öyle korkuturlar. bak aman şunu yapma tanrı şunu yapar, aman bunu yapma tanrı bunu yapar diye. yani nasıl baba insan, insan hem merhametli hem de acımasız ise, tanrı da öyledir. psikopat olduğu kadar merhamet sahibidir de aynı zamanda.
