tanrıya olan sevginin ve güvenin her geçen gün erimesi, ona karşı nefretin her geçen gün 2 kat daha hızlı artmasıdır. ben öyleyim tanrıyı kesinlikle inkar etmiyorum varlığına inanıyorum ama ondan nefret ediyorum. bu ateistlik değildir. tabi böyle düşünmemde bana onun tarafından verilmiş olan ve benim değiştiremeyeceğim sebepler etkili. bugüne kadar popüler olan kız arkadaşlarım oldu (sevgili değil arkadaş) hepsiyle iyi anlaştım fakat ben her kızdan hayır cevabını aldım. hep red edildim. lan bi insanda ne tip nede sempatiklik olmaz mı? olmaz işte. tanıdığım her güzel kız için ben hep bi amaç değilde araç oldum. bir kişiyi bile elde edemedim, bir kişiden hediye almadım, bir gün bile sevgilimin olduğu bi sabaha uyanamadım. lan lanet ederim ben bu kaderi yazan, bana bu hayatı veren tanrıya. kişiliğimi değiştirmek için çaba harcadım belki sorun budur diye ama değişmiyor işte kişilik kişide sabit veya ben başaramadım. zamanında bunun çaresini inanmakta aramıştım. tanrı hakkında böyle düşünmemeye ona dua etmeye çalıştım ama olmuyrki aklında bu düşünceler olunca yaptığın her dini hareket bi kere başta sana sahte geliyor çünkü altta başka düşüncelerin var ve hakim olamıyorsn, onuda beceremiyosun. yani tamamen kayıp etmek için yazılmış bir kader. bu dünyada zaten kaybediyorsun öbür taraftada kaybedeceksin. işte o yüceleştirilen tanrı bunlardan sonra senin gözünde bitiyor, kesinlikle adaleti olmayan birşey haline geliyor. sen çarşıda gördüğün her yakışıklının her sempatiğin yanından geçerken tanrıya iyice lanet ediyor dahada nefret ediyorsun. madem o kadar eksiyi bana verdin hiç olmazsa bi artım olarak üstün bi zeka verseydin. yok onuda vermemiş, üstün bi zekayı bırak pratik bi zekam bile yok. sonuç olarak sende böyle bir kaderi oynamak zorunda olsaydn, seninde hayat senaryon böyle olsaydı sende nefret ederdin ondan, ederdin çünkü aklın var ve bunları düşünüyor kıyaslama yapıyorsun. sana vermediği herşeyi başka birisine bol bol vermiş. işte onun adaleti bu.
--spoiler--
ben bunu niye yazdım şimdi; en başta bu sözlükte kimseyi tanımıyorum yani bu yazı kesinlikle bir duygu sömürüsü haline gelmeyecektir. ulan bunca yıl sakladım bunları içimde dayanamıyorum artık lanet olsun birisine anlatamıyorum anlatmamda. en azından yazmak istedim.
--spoiler--
sevmemek gibi bir lüksümüz olamaz. allah mülk sahibidir. mülkünü de istediği gibi tasarruf eder. bizim vücudumuzun zerrelerini yaratan, tüm sistemimizi düzenleyip insani kimlik bahşeden allahtır. biz bunları bize lütfeden allaha daha önceden bir şey vermemişiz ki, o na hak iddia edebilelim. allahu teala hazretleri bizi yokluktan çıkarıp var etmiş, hem de insan olarak. dikat edecek olursak, doğada yaşıyan diğer canlılardan ne kadar fazla nimetlere sahip olduğumuzu görebiliriz.
