Tadını çıkar. Bir idam mahkumu isen idamını bir şova çevir, değilsen yine de bir idam mahkumusun, şova çevir kafası işler
Hatta bazıları islam'da abzürdizmin tohumları olduğunu söylüyor, ibadetini ettikten sonra mutluluğuna bak şu dünyada tarzı. Çok kafa yormadım üstüne ama günümüzdeki tatlısu müslüman insanların bu kafanın en radikal pozisyonunda olduğunu düşünüyorum.
Şahsi düşünecek olursam, şu dünya ne olursa olsun en kötü durumda bile yaşamaya değer, fakat burada tadını çıkarmaktan ve ölümden sonra hayata güvenmekten çok "takdir edebilmek" önem kazanıyor. Şu dünyada takdir edebilmek ve dolayısıyla şükredebilmek ne olursa olsun doğru anlam gibi geliyor. Çünkü şu hayat dışında hiçbir şeye sahip olduğunu kanıtlayamıyorsun, yani bu hayatı hakketmiş olman söz konusu değil.
Bu yüzden farklı bir açıdan olsa da katılıyorum en azından deist veya teist bir düşüncesiz olmuyor.
Camus değil de camış gibi düşünenler diyorum ben bunlara. O zaman at kendini bir yerden döl israfı. Herkes kendi tanrısına inanır, bu kimisi için para, kimisi için şöhret, kimisi için allah, kimisi için ise uzaylı komutan ashtar'dır. Ateistler bile bir şeylere inanırlar.
tanrı'nın olmadığı ne malum. yaşamanın anlamı olması için tanrı'nın olması mı gerekiyor. mesela hayvanlar tanrı'yı biliyorlar mı. tanrı yoksa da aklımız var ve yaşıyoruz. tanrı zaten inanç meselesi olan bir varlık.
