Burada yapılan gibi bu konuya girmemek en iyisi diyeceğim yorumdur. çünkü inananın inanmayanı, inanmayanın da inananı incitmesi hoş değildir. Ama şunu da söylemeden geçemem. dünyaya gelişi bile kendi iradesi dışında olan bir türün, iradesini şişirerek kibir dağlarının tepelerine çıkıp "ben, sadece ben" diye haykırması komik bir hezeyandır.
Başka başlıklarda: "belki tanrı benim gibi sorgulayan kullar istiyordur." veya "sığınma içgüdüsü taşiyan insan tanrıyı yaratmıştır." gibi cümleler kurabilenlerin komik tespitidir. Evet inanıyoruz evet zayıfız. Ama yalnızca ona karşı zayıf ve güçsüzüz. Sana veya diğerlerine karşi değil. O'ndan aldığımız kuvvetle de biz, sizin her platformda yaptığınız bu tür saldırılara güler geçeriz. (bkz: tanrı seni seviyor evlat)
Aklın biyolojik imkanlarla elde edildiğini sanan yazar saçmalaması. Devekuşunda da beyin var ama kafasını kuma gömerken arkadan domaldığının farkında değil!!.
inandığımız her hangi bir şey mutlaka ki vardır, sığlık bunun neresindedir? Ki tanrı inancı ihtiyaçtan değil hissiyattan doğar. Örneğin ben agnostiğim, tanrıya inanmam; ama bir gün inanacak olursam da bunu def etmem. Tanrıyı reddetmek derinlik değildir; inanmamaya zorlamak vardır bir de ki acınasıdır.
insanın rahatlaması, doygunluğa ulaşması, ihtiyaçlarını karşılaması için (zaten olmayan bir) tanrıya ihtiyacının olmadığını bilmeyen sığ insan davranışı.
