kesinlikle annenizi kaybetmenizdir.
o zaman ne tanrı, ne din hiç birşey umrunuzda olmuyor, çünkü bu kadar iyi olan ve insanlar için bu kadar gerekli olan din, insanın en değerli varlığını alacak kadar gaddar olamaz diyorsunuz... sonra o da geçiyor tabi, alışmayı öğrettiği için bir de tanrıya şükrediyorsunuz.
tanrıya inancını kaybetmekten daha acı olan şey tanrıya inancını düşünmeden körü körüne yaşamak ve bir din zombisine dönüşmektir. daha da acı olanı dini tamamen reddedip insan doğasını dışlamak ve inançsız yaşayabileceğini savunmaktır. ama sanırım en acısı bunları düşünmemek için hayatın karambolüne gelip inancını ya da inançsızlığını bilmemek, düşünmemek, görmezden gelmektir.
tanrıya inancını kaybetmek, zaten tanrının varlığını reddetmektir.
tanrının zaten var olmadığını söyleyen, "inancını kaybetmek" kelimesini kabul etmez.
böylelikle onlar için daha acı olan şeyler tanrının varlığının olmaması değil, herhangi sıradan bir şey de kabul görülebilir.
