fani tarafindan unutulmaktan daha cok bulandirir insanin kalbini. tanri unuttu veya unutmadi, bunun gercekligi degil mesele, insanin benligindeki septik yaninin hissidir onemli olan. tanri kendi makaminda camurdan yarattigi insani unutmaz veya alakasini esirger. bunu insan denen yapi bilsin veya bilmesin, yasanan his, kalinan yalnizlik ve doyurulamayan ruh unutulmuslugu yasiyor mu yasamiyor mu? mesele bu.
bilinen olmadigi icin issiz kalmis bir zihnin kelimelerle dolu kutuphanesi icinde surekli toz almakla ugrasan akil tanriyi istiyor. onu hissetmek ve inancinin dokunuslarini fikrine yasatmak istiyor. bu haliyle yalniz takilan akil kalbe yoneldiginde, iste tam orada tanriyi avuclarina alip kalbine basmayi arzuluyor. ve lakin tanri hissedilmiyor. sadece inancla kaliyor insan.
Babama ulaşmakta da olay su sekilde ilerliyor. Sen dua edersin ya da onunla konuşursun ama o sana cevap vermez.
Yani tek tarafli diafon gibi düşün. Sadece senin sesin gider ondan ses alamazsiniz.
O yuzden seni unuttuğunu felan düşünme.
zavallı aciz mahlukların zaman zaman kapıldığı saçma düşünce.
inanmıyorsanız kendi imkanınızı kendiniz yaratın da zengin olun.
inanıyorsanız da böyle saçma sapan melankolilerle, isyan içinde daha da dibe batmayın.
kurtulmak sizin elinizde.
isra/83: insana nimet verdiğimiz zaman, yüz çevirip yan çizer. Kendisine kötülük dokununca da umutsuzluğa düşer.
fussilet/49: insan, iyilik istemekten bıkmaz. Ancak kendisine bir kötülük dokunduğunda umutsuzdur, kötümserdir.
fussilet/50: Sıkıntısının ardından, kendisine bizden bir rahmet tattırsak, "Bu bana aittir. Dünyanın sonunun da geleceğini sanmam. Rabbime döndürülürsem de O'nun katında benim için daha güzel şeyler vardır," der. inkarcılara, yapmış olduklarının gerçek niteliğini elbette haber vereceğiz. Çetin bir azaptan tattıracağız onlara.
fussilet/51: insana bir nimet verdik mi, yüz çevirip yan çizer. Başına bir kötülük geldiğinde ise yalvarıp durur.
