Sorunları vardı, sahilde uzun yürüyüşler yapardı ve düşünürdü hayata dair, kendi yaşamına dair. Tanrı / Allah kavramlarına hem yakın hemde isyankardı.
Bir gün yanında birini gördü, ne ak sakallı, ne de ermişler gibi biri değildi...
birden ortaya çıkmıştı.
kendine benziyordu görüntüsü, "ben Tanrıyım" dedi ona birden yanında bitiveren, konuştular, uzun bir süre birlikte yürümüşlerdi.
Hayatının her türlü sahnesini, eskileri ve o güne kadar ne yaşadıysa, hepsini anlattı...
hayatının son sahnelerini bile, Felsefe yaptılar biraz hayata dair ve bu onun için dejavuydu, sanki diğeri hep vardı.
Çünkü yine de ona inanmıştı, varlık bilincine gönderme yapmıştı inançla.
Felsefi bir benzetme olarak, "hayat; şu sahilde yürümek gibi" dedi.
kumdaki ayak izlerine boydan boya bir daha bakıp ve birden bir şey dikkatini çekti. Hayat yolunun pek çok bölümünde kumda sadece bir çift ayak izi gördüğünü hatırladı, hayatının en kötü, en acı bu anlarında, ayak izleri bir çifte iniyor.
Bu keşfi onu rahatsız etmişti ve Tanrı'ya sormaya karar verdi.
"Peki Tanrım, eğer sana inanırsam senin yolundan gidersem her zaman yanımda olacağına, her zaman yanıbaşımda yürüyeceğine söz vermiştin bir zamanlar, hatırladım...
Oysa hayat yoluma bakıyorum. En zorlu en kötü, en acılı anlarımda sadece bir çift ayak izi görüyorum kumda...
Anlayamıyorum, Hayatın kolay günlerinde yanımda yürüyorsun da, sana en muhtaç olduğum zor anlarda beni niye terkediyorsun?"
Tanrı gülümsedi, cevap verdi:
"Ben seni çok seviyorum asla terk etmem ve etmedim.
Hayat yolundaki o zorlu sınav günlerinde, yani en acılı, en kötü anlarında kumda hep bir çift ayak izi gördün.
Dikkat et!
Ayak izleri bir çifte indiğinde derinleşiyor.
O gördüğün tek kişinin ayak izleri, benim ayak izlerimdi ..
Çünkü, o sırada, ben seni kucağımda taşıyordum..."
