Hubele'ye, gök tengri'ye ya da Allah'a inanma arasında pratikte bi fark yoktur. Birine inanılır, sonra boşluklar yine o inanılan şeyle doldurulup başa dönülür. Yani kafa karışıklığına sebep olabilecek her tür sorunu, mantığı eklemleyerek çözmek yerine sorunu olmayan bir şeyle çözüyor, yani olduğu gibi bırakıyorsanız temizlenememişsinizdir. Temizlenememişseniz, kirlisinizdir. tanrıya inanmak kirlenmektir.
Tanrıya inanmanın, hissetme, bilme gibi bir durumu yoktur. Hissetme ya da bilme derecesindeki durum inanma olmaktan çıkar. Yani "inanma" kelimesinin ısrarla "var olduğunu kabul etme" anlamında kullanacağımdır. Önce inanır, inandıktan sonra da inanç ile ilgili problemleri çözmeye çalışır büyük çoğunluk (tamamı). Yani inanmak için, apriori olarak ilgili konuda cahil olmanız gerekir. Mantık açısından inanmak-cehalet içiçedir. "Arka odada timsah olduğuna inanıyorum." gibi bi cümle etsem, arka odada ne olduğu ile ilgili cahil (bilgisiz) olmam gerekir ki inanayım. Arka odaya gidip bakıp timsah görmüşsem artık "Arka odada timsah var" olmuştur. Artık bu durumun adı inanma değildir. Keza inanan insan cahil insandır.
tanrıya inanmanın getirdiği olumsuzluklar nelerdir? inanmak en basitinden bir şeylerin kutsanması ile sonuçlanacaktır. Kutsamak bir şeylerin düşünülmesine, bir şeylerin yaşanmasına set çekecektir. Haliyle inanan insan etrafına çektiği sınırların etrafında yaşar. Kısıtlıdır. Yani tanrıya inanma son derece olumsuzdur...
