son zamanlarda sıklıkla düşündüğüm şey. tanrı, allah ya da her kimse sanırım benden nefret ediyor. yoksa işleri yoluna koymaya her bu kadar yaklaştığımda karşıma yeni bir zorluk çıkarmasının başka bir açıklaması olamaz.
Sevdiğim insanı uzun süre göremediğimde, bazı büyük sorunlarda veya sadece düşünme seanslarımda aklıma gelendir. Daha sonra Tanrının beni sevdiği ve bana bir görev verdiği düşüncem ağır basıyor
aslında kendinden iğrenmektir. kişi kendinden nefret edip bunu kabul edemiyor ve tanrı diye bir şey yaratıp ondan nefret edip bu sefer bu nefreti ona atıp rahatlıyor.
çünkü kendi bir tanrının eseriyse bu mallık da bir tanrının eseri, o halde suç onda değip teselli oluyor.
yahu eğer varsa o da bir varlık. herkesi her şeyi sevecek değil ya. her şeyi ve herkesi her şartta sevecek olsa kendine isyan edenleri, inanmayanları da severdi. ama sevmiyor. nereye? cehenneme. o yüzden, sevmiyorsa sevmiyor. hatta nefret bile ediyor olabilir benden.
