herşeyi yaratan ve kaderlerimizi çizen olduğunu kabul ettiğimizde hemen ardından kabul etmemiz gereken durum. eksilemeden önce okuyun derim. ilginç bir metafor oldu.
dünyaya baktığımız zaman, düzenin düzensizlik ve eşitsizlik üzerine kurulu olduğunu görüyoruz. aslanın ceylanı yemesi, ateşin buzu eritmesi, canlıların birbirini domine etmesi, güçlünün zayıfı, zenginin fakiri alt etmesi.. reddedemeyiz bu durumu. doğal seleksiyon diye birşey var. peki bu doğal seleksiyon tanrı'nın yarattığı düzenin bir sonucu değil mi?
her insan eşit doğmuyor mesela. kimisi tek kolu gelişmeden doğarken diğeri 3 kol 2 kafayla birden doğuyor. kimisi de bizim gibi normal doğuyor. kimi insan zeka özürlü doğuyor, kimisi 3 yaşında okuma yazmayı söküyor. kimisi ali ağaoğlu'nun çocuğu olarak dünyaya geliyor kimi, ayyaş kumarbaz meteliksiz bir adamın çocuğu oluyor.. dünya eşitsizliklerle dolu. sorumlusunu insan olarak adlediyoruz ama, iyi düşünürsek aslında insanın böyle düşünmesini sağlayan şeyin de tanrının yaratmış olduğu beyin, olduğunu görürüz.
dünyada insanı raydan çıkarabilecek çok şey var. ve dinlerin çoğuna göre bunlar insanlara bir sınav niteliğinde. peki bu sınavı geçip geçememek bir rekabet unsuru oluşturmuyor mu? cennet için yarışmak.. yarışmak beraberinde birilerini geride bırakmak anlamını getirmez mi ?
yaradılış amacımızı başından beri yanlış anlamış olabilir miyiz sırf bu güdüleme dolayısı ile ? belki de daha iyisini yapmaya falan gerek yoktur. belki iyi olmaya hiç gerek yoktur. tek yapmamız gereken hayatımız sürdüğü müddetçe yiyip içmek sevişmek ve kendimizi korumaktır. tıpkı diğer insan dışı varlıklar gibi. neden dünya'nın düzenine aykırı bir takım eklentilere ihtiyaç duyuyoruz ki ?
insanlık tarihinin yalnızca bir bölümü için geçerli olan önerme...
insanlık tarihinin tümü için konuşacak olursak, cümleyi "sınıflı toplumlarda tanrının hep ezen, sömüren, baskı yapanların <adam>ı! olması" şeklinde değiştirebiliriz.
şark kurnazlarının, çıkarları doğrultusunda bizzat kurup yerleştirdikleri ipten kolan boktan üzengi rejim ve sistemlerin doğal getirisi niteliğindeki acı sonuçların vebalini tanrı'ya yüklemek, tarih boyu sorumluluktan kaçmanın en gözde yolu olmuştur.
- mukadderat ya da kader sözcüklerinden bu nedenle yaşamım boyu hep nefret etmişimdir.
tanrının huzuruna, onun beklediği insanca düşünce tarzı ve vicdanla çıkılmalı ki insan; ona değer versin, dinlesin. insan yerine adeta bir yaratık gibi davranıp, ancak bir yaratığın yaklaşımı ile kurduğu sistemin olumsuz sonuçlarından tanrı'yı sorumlu tutmak, hatta daha da ileri giderek; tanrı'nın her hangi bir -izm'in destekcisi -ist olabileceğini düşünmek safdillikten başka bir şey değildir.
- madem inanıyor ve sığınıyorsun, o vakit tanrının senden daha üstün değerlerle donanmış, aklen, vicdanen ve tahayyül yeteneği ile senden daha büyük ve güçlü olduğuna da inan!
