suriyeli bir sanatçı. Özellikle suriye'de son süreçte olan çatışmalardan etkilenerek bir yüzleşme içine girmiştir kendisi. Öncelikle suzan sontag'ın şu sorusunu anımsamak lazım:
"Bir imge yalnızca bir anı gösterebildiği için ressam ya da yontucu, görenin konu üzerine en çok bilmek istediği, hissetmek istediği anı seçmelidir. Ama görenin bilmek ve hissetmek istediği şey nedir?
işte bu sorunun cevabını aslında Azam detaylı ve acı bir biçimde vermektedir. Goya, klimt, da vinci gibi önemli sanatçıların eserlerini suriye'deki mevcut duruma uyarlamıştır. Goya'nın direnişin simgesi haline gelen resmini suriye'nin harabeleri arasına yerleştirip ciddi bir sorgulama hali yaratmıştır.
Klimt'in bu çalışmasını tablodan, çerçevelerden, sınırlarından kurtararak yıkılmış bir binayı tuval olarak kullanmış kendisi. Buna dair pek çok yorum yapılabilir ama "yıkımın estetiği" veya "ölmenin estetiği" ilk etapta çağrışım yapandır. Bunun da yanında tüm dünyanın "seyirci" kaldığı bu sahne, bu katliam daha güzel(!) nasıl anlatılabilirdi ki!
Bilinen özgürlük anıtı'nın en sarsıcı olanı... Yıkıntılardan, silinen hayatlardan, anılardan bir özgürlük anıtı. Bu anıtın imlediği yegâne özgürlük ölme özgürlüğüdür veya öldürme özgürlüğüdür...
Suriyeli sanatçı. Yaptığı çalışmaların bir diğer boyutu da sanatı kullanarak bir resmin, düşüncenin, eserin tarihini yeni tarihin üzerine eklemektir. Bu özünde "birlik" fikrini çağrıştırmaktadır.
