genelde bir misafiri uğurlarken ya da biz bir misafirlikten dönerken sanki bütün gün hiç konuşulmamış gibi yeni yeni muhabbetlerin açılmasıyla evin kapısında ayak üstü konuşmaktır. en kötüsü ise laf lafı açar ve muhabbet koyu bir kıvam alır. bari içeri geçilse ve kalınan yerden devam edilse... yok, olmaz, içeri geçildiği anda olayın büyüsü bozulur, onun tadı kapı ağzında konuşulduğunda çıkar çünkü. tabii dakikada bir apartmanın ışığının sönüp sönüp tekrar yakılması ayrı bir mevzudur. acaba yurdum insanından başka insanlar da böyle şeyler yapar mı diye düşündürür.
yolda görülen tanışla sadece merhabalaşmak için durup öpüşme ve aynı dakika içerisinde bir de ayrılmak için öpüşme, Lokantalarda yemekten sonra tatlıyı ya da çayı bekleme, telefonda yanlış numara çevirildiğinde bile konusmayı 15-20 saniye uzatma, davranışları gibi geleneksel türk toplumunun sosyolojik ayrılamama soruna işaret eden örnek.
nedense daha tatlı olan muhabbettir.
"ben kalkayım artık geç oldu" der misafir gelen arkadaşınız. ama bir türlü ayrılamazsınız ayakta dikilir devam edersiniz konuşmaya. hatta "ya gel 2 dakika daha otur konuşalım şu konuyu" diyerek 1 saat daha takılmışlığımız vardır samimi arkadaşlarımla. komşuları rahatsız etmemek kaydıyla tabiki.
yalnız şöyle de bir şey var ki küçükken acaip illet olurdum bu duruma ve artık annem sussun da gidelim diye mızmızlık ederdim, annemin çatık kaşlarının arasından bana attığı "evde görüşcez senle" bakışlarını hiçe sayarak.
