Başıma yine gelen olay. Sen istediği kadınla birlikte olabilecek, iş hayatında son derece başarılı ve hayatının her alanında fazlasıyla baskın olan müthiş karizmatik ve zeki bir alfa ol ama gel beni kafaya tak; yakama yapış. Umursanmamak mı bu kadar çıldırtan anlamıyorum ki. Sözlüğe uzun süre yazmazsam berlin syndrome filmindeki kadın gibi bir eve kilitlenmiş olabilirim ashjk. Dalga geçiyorum ama bir yandan tırsıyorum aslında, gece gece iyi sinirlendim. Normal olmadığım için normal olmayanların beni bulmalarını yadırgamıyorum hatta alıştım artık. Ama istemiyorum be, bunu bir insan neden anlamaz veya anlamak istemez. Bir defasında beyindeki tümöre benzetilmiştim, düşünmek istemedikçe daha çok düşündüğünü iyice yayıldığını ve beni aklından hiçbir şekilde çıkaramadığını demişti biri. Sebebi ne diye soruyorum kendime. ne? Bilmiyorum.
