ben trabzonluyum. memleketim, toprağım, huzur bulduğum, doyduğum, çay içmekten keyf aldığım tek kent trabzon.
biraz faşizanım belki. insanımı toprağımı herşeyini seviyorum trabzonun, sevmeye devam edeceğim.
bizde trabzonspor denince de akan sular durur. amcam mesela, amcam maça saygı göstermeyip izlemeyen oğlunu eve almamıştır.
trabzondaki evimizin mutfak balkonu hacı hüseyin avni aker stadının misafir takım girişine bakar. ama trabzon da maç varsa tehlike vardır. balkona çıkılmaz maç olan gün. mutfağın camına yapışır, gelene gidene bakardık. ben babasının elinden tutup ipek yoluna, meydana inen çocuk olmadım hiç. ben babamın elinden tutar maça giderdim. maçın son 15 dakikasında çıkardık maçtan ne olur ne olmaz diye. koşa koşa eve gelirdik. bizimkilerin sevinmesi de üzülmesi de bir haldir çünkü. maç sonucu ne olursa olsun, camlardan uzak durur, yere otururduk gece yarısına kadar. kalabalık dağılana kadar.
hiç başka renk bilmedim ben. bordo maviyi tanırdım. konuşmaya başladığında çocuklar önce renkler öğretilir onlara.
bana bordo mavi,
sana sarı laci,
ötekine sarı kırmızı vs. vs.
takım irade işi değildir yani. taraftarlık da. öğretilendir. ne öğrenirsen evinde, o takımı tutarsın. ben hiç büyüdükten sonra takım değişen insan tanımadım.
konuyu nasıl bağladın derseniz, oraya geliyorum ben de. memleket gibidir takım tutmak da. doğarsın, baban nereliyse oralısın, hangi takım varsa babanın gönlünde, o takımdansın.
çünkü amca ilk hediye olarak sana takım tulumu alacak. çünkü ilk konuştuğunda o renkleri önce anne babaya, sonra eşe dosta hadi oğlum sarııı, hadi oğlum sen de kırmızı diyeceksin diye öğretileceksin.
yani bu kadar can hıraş kimseye küfür etmeye, kimsenin canını yakmaya, sövmeye luzum yok. gönül işi bu. yatıp kalkıp futbol için ya da başka spor için bu kadar insanı bölmeye gerek yok.
çok küçüktüm, gs-ts maçında olay çıkmıştı. ilk yarının sonunda. stadın yüksek bir yerinden düşmüştüm. sağ kolum kırıldı. galatasaylılar saldırmıştı.
ne oldu peki? hiçbişe. benim kolum iyileşti, galatasaray berabere kaldı.
Fakirlerin iliklerine kadar hissederek yaptığı eylem.
Çünkü bu insanlar yaşayabilmek için bir güce yönelmek, tapmak zorundadır. Adam cebindeki son para ile maç bileti alıyor. Dostlarınla takım /maç kavgası yapıyor.
Milyon dolarlar kazanan futbolcular için fakirler kendi aralarında dövüşüyor.
Zenginler ise hobi olarak takım tutuyor.
Her insan istediği takımın taraftarı olabilir ama ne yazık ki bazı kişiler taraftar olmak yerine holigan oluyorlar. Soyları da tükenmiyor bu şerefsizlerin.
ben dusunuyorum dusunuyorum bir mantiga oturtamiyorum bu isi.
bi kulup kurulmus, bir takim belirlenmis, maclar yapiliyor. bunu destekleyen taraftarlari oluyor bir iki eglence tamam bitti.
fanatiklik ya da o tutmak fiilinin hissettirdigi tutku ile baglanma neden?
bi futbolcu senin takiminda harika, transfer olunca kotu. yani takim surekli degisen bi sey ise sen neyi tutuyosun?
neye dayandiriyorsun? ne cikarin var? neye gore secim yapiyosun?
babam bana galatasaraylisin dedi - he dedim. dedem fenerbahcelisin dedi ona da - he dedim yani.
ne alakam var ki benim o kisilerle diye dusundum, hala da bu dusunceyle bakiyorum olaya.
hele ki surekli degisen ve yarin obur gun muhtemelen arkasindan kufur edicegim insanlardan olusan bu sezon icin, bugun karsi takimin taraftari diye bir insandan nefret edip hele bir de kufur edemem. edeni de mantikli insan kategorisine koyamam isin asli.
erkekler icin teorim; bunun cocukken kendini super bir futbolcu yerine koyup, o hayalle oynanan mahalle futbolunun biraktigi damak tadi ile bugun aslinda kizdiklari istemedikleri takimlari sirf bir kere destekledi diye devam ettigi destekleme ihtiyaci- dir.
kazanması istenilen spor kulüplerinden birini ya da bir kaçını desteklemektir. desteklediğiniz kulübün dışında başka kulüpleri destekleyen insanlara ana-avrat sövebilir, onları sizden daha aşağılıkmış gibi göstermeye çalışabilir hatta onları öldürebilirsiniz. çünkü kertenkele çükü kadar beyniniz yoktur.
egoların tatminidir. kimse alınmasındır bu benim kişisel düşüncemdir ama böyledir. futbol sadece zevk için izlenmelidir. başka insanların, klüplerin başarılarını kendi başarımız gibi algılayıp havalara uçmak mantıksızdır. biz onlara para kazandırırız forma alırız eve lig tv çekeriz maçlara gideriz. onlarda kazanarak kendi başarılarını hiçbirşey başarmayan bizlere mal ederek egolarımızı okşarlar. sokakalara çıkar şampiyon olamayan takımın taraftarlarına birşey becermişiz gibi hava atarız. kısaca budur takım tutmak.
