az önce eksi'de gördüm, çocuğun birini öldürmüşler bu yüzden. Şimdi ben adana'da ikamet ediyorum, çevremde pkk'lı çocuklar var. Komşum falan, oturup sigara içeriz muhabbet ederiz yeri gelince pkk'yı, yeri gelince devleti eleştiririz beraber. şimdi bu adamlarla ortak paydada buluştuğumu düşünürüm genellikle, fakat ne zaman ki okula gitsem bu adamlar toplanmış. bir anda tiksinirim hepsinden. topluluk psikolojisi midir nedir ne mücadelelerine, ne ezilmişliklerine empati kurarım o an. Tiksinerek bakar, geçer giderim yanlarından. şimdi bu başlığa haber olan arkadaşı bilmiyorum, tanımıyorum. Ama şunu biliyorum ki bu ülkede gerçekten bir şeyler değişti son 10 yıldır. yani artık birçok insan dağa çıkan pkk'lıya "yediği kaba sıçan bir avuç şerefsiz" gözüyle bakmıyor, devletin de birçok hatasının olduğunun farkında insanlar. Şimdi bu diyalog ortamından ben memnunum, beraber barış dolu yaşamanın ilk basamağı bunlar, ilerde bir gün sana düşman diye belletilen insanların derdini kendine dert edeceksin ey sevgili ulsualcı faşist, ben buna inanıyorum. gün gelecek, nasıl ki bugün 80 kuşağı birbirlerini sağ-sol diye bölen saçmalığa bugün gülüp geçiyor işte bizim kuşağımızda utanacak düşündüklerinden, söylediklerinden, yaptıklarından. fakat işte zurnanın zartladığı yer burası, bunu yapmak zaman alacak. yani yarın uyanacağız, ve geleceğe umut dolu bakan insanlar ortaya çıkmayacak, yavaş ve adım adım geleceğiz o sürece. Ama şimdi birileri o sancılı süreç geçmeden, taksim'in orta yerinde sarı, kırmızı, yeşil puşi takarsa işte bir takım tasmasız ırkçıların da damarına basmış oluyor arkadaş. he ilkel adamlar bile bu açılım süreciyle evrildi aslında, barbar herifler 10 sene önce kürtçe duysaydı birilerinin boğazını keserdi ama işte yavaş yavaş demokrasi, insanlığı kabul ettirdik bu adamlara. Ama sen de tutup sanki bu memlekette bunlardan hiç kalmamış gibi davranıp kafana estiği gibi yapma be arkadaş işte, istanbul'un orta yerinde yapma bunu. bak gördün mü? öldün anasını satayım lan, bundan daha ızdırap verici bir şey olabilir mi insanlık için? Artık sevgilinin elini tutamayacaksın, yılda bir iki görüşeceksiniz o da toprağını sulamaya gelicek sadece.annen elbiselerine sarılıp ağlayacak günlerce, aklına geldikçe gözünü kaçıracak insanlardan gözyaşları gözükmesin diye, değer miydi sarı, yeşil, kırmızı puşi takıp taksim'de gezmek için? Geçen ben de gördüm adana'da sarı kırmızı yeşil bileklik takıyordu gencin biri, "hay a... kodumun şerefsizi" demiştim içimden, ama bugün taksim de öldürülen gencin haberini okuyunca üzüldüm, boşver o da yaşasın. napalım, bir insanın hayatından değerli mi lan bir bileklik?
bu zatlar genelde okullarda koğuşlanırlar ve grup oluştururlar. birbirlerini mıknatıs gibi çekerler başkasıyla da pek konuşmazlar hatta tartışmaya girerler. zannedersin bu şekilde ülkeyi ele geçirecek. neyin kafasındasın arkadaş bi anlasam..
Ya arkadaş bir düşün ya, sadece şunu düşün türkiye'de türkler azınlık kürtler çoğunluk olsaydı bunu bir düşün? kürdistan'da yaşıyoruz, Türkçe konuşmak yasak, türkçe konuştun diye gece yatağından uyandırılıyorsun, yağmurlu havada sabaha kadar ayakta tutuyorlar pkk'lı gerillalar seni, dağa çıkmış dayının oğlu bunlara tahammül edemediği için. Dayının oğlu yüzünden dayını almış götürmüş bir gün gerilla. Dayın ortalarda yok, pkk karakoluna gidiyorsun, "aman uğraşma bu işlerle" diye geri gönderiyorlar seni, bıkıyorsun bunlardan. her gün tv'de izlediğin diyarbakır cezbediyor seni, o insanlar gibi olmak istiyorsun. fakat diğer türkler dışlıyorlar seni "satılmış" diye, aldırış etmiyorsun. tasını, tarağını toplayıp gidiyorsun diyarbakır'a temiz bir sayfa açabilmek için. Diyarbakır'da hoş karşılamıyorlar seni, türk bayrağının renkleri olan kırmızı beyazı bile yasak, hatta kırmıı beyaz diye kırmızı tükenmez kalemi polis gözaltına almış, durum o kadar abzürt, o kadar vahim yani. ayrıca diyarbakır'ın yerlileri de sana hoşgörüyle bakmıyor, kesin Türkiye cumhuriyeti'ni kurma peşinde bu türk diyorlar. iyice tiksiniyorsun hayattan, ait olduğun kürdistan'tan. Ve kürt hükümeti sana yaptıklarından dolayı üzgün, "tamam diyor sen de türkçe konuşabileceksin artık" türkçe konuşuyorsun ama her yerde insanların gözü senin üzerinde. bu arada büyük dayını hapse atmışlar mecliste türkçe konuşmaya çalıştı diye, ziyarete gidiyor annenler, anneannen "daye dıme hezdıkım" cümlesini ezberlemmiş sürekli onu konuşuyor. başka da bildiği yok, çünkü kürdistan yasaklamış türkçe konuşmayı, çaresiz kadında bunu ezberlemiş papağan gibi konuşuyor. tüm bunlar canına tak ediyor, türk bayrağının kutsallığı, büyüklüğü gibi kavramlarla beynini yıkıyorlar senin. kırmızı, yeşil beyaz bizim değil bizi dışlayanların bayrağı, biz ayyıldızlı bayrağımızı tanırız başka bir şey tanımayız. bir akşam diyarbakır'da dışarı çıkıyorsun, sur'ların orada eğlenmişsin, eve dönüyorsun. iki kürtçü faşist çıkıyor karşına, sudan bir sebeple öldürüyorlar seni. kelebek bıçağıyla gırtlağını kesiyorlar, boğazından akan kan üzerindeki ayyıldızlı tişörtün ayını da yıldızını da boyuyor. ama gece üstüne yıldızın ayın aksi düşmüyor, çünkü saat sabahın 05.00'i....
