faydasını görmediğin bir şeye olan, küçüklüğünde babanın etkisiyle tutulan ya da desteklenen takımın artık tutulmaması durumudur. babanıza gıcık olduğunuz dönemlerdeki bir nevi aydınlanmadır.
arkadaş ortamında çok garip karşılanan olaydır. aslında bu kadar garip değildir. hele ilkokul zamanlarında takım tutmadığınızı söylerseniz "ibne, top" gibi sıfatlarla karşılaşırsınız. tabii bunu ilkokulu çoktan bitirmiş bir insan yapıyorsa derhal yanından uzaklaşmalı ve bir daha görüşülmemelidir. ***
sevinmek ve üzülmek fiillerini futbol dışında alanlara bağlama durumudur. yüzde yüz olmasa da haftasonu huzurunuz garanti gibidir. öğrenciyseniz pazartesi günü probleminiz olmaz. kimseye açıklama yapmak zorunda kalmamak paha biçilemez. işte bütün bu güzelliklere gıpta ile bakıp taraf olmaktan vazgeçmek isteyen kişiler vardır ama bir defa yakalandıkları taraf olma hastalığı yakalarını bırakmaz.
facebook kullanmıyorum twitter cok itici gibi sikimsonik karizma metodlarından biridir genelde.harbiden tutmayanlar için lafım yok ama örnekte belirttiğim tiplere çok ayar oluyorum be abi.
hayattaki en mantıklı hareketlerden biri, takım tutmayanlar maçı gol için izlemek felsefesini benimserler, ki bu felsefede hakaretler, kavgalar yoktur.
hiç tribüne girmemiş maça gitmemiş gecenin bir yarısı aç parasız yola çıkıp deplasman yapmamış misafir tribünün önünde mevzu yapmamış kişidir. boş ot gibi yaşıyordur takım tutmayarak kendini elit kesimden sanıp boş zamanlarında dünyayı kurtarıyordur.
günümüzde huzur veren, kafayı dinlendirendir.
çünkü bir takım tutmak, karşı takımın fanatiği olan birinin, sırf rakip takım taraftarı olduğunuz için sizi rencide etmesine sebep olabilir. eğer 20 küsür senedir aynı takımı tutuyorsanız kalbinizdeki sevgiyi bitiremezsiniz ama çocuklarınız ve torunlarınızın futbol yüzünden bilincini, sağduyusunu, iyi niyetini kaybetmemesini sağlayabilirsiniz.
basketbola alıştırın, satranç öğretin, yüzmeye gönderin, kitap okutun. yeter ki takım tutumalarına izin vermeyin. çünkü babalarımızın bize futbolu sevdirdiği 80' li ve 90' lı yılların sadece tatlı tatlı atışan, birbirine düşman kesilmeyen, küfür etmeyen, iyi niyetli taraftarları ve camiaları artık ne yazık ki yok.
Türkiye futbolu bu haldeyken gayet normal, sorunsuz bir durumdur. Bir galatasaraylı fenerbahçeliyi maçta düşman olarak görüyorsa bu maç değildir. Sırt sırta verilip izlenen maçlar olması temennimle...
takıp tutup da yalnızca tv'den izleyerek daha stadının yolunu bilmeyen, hayatında stad yüzü, tribün yüzü görmemiş; elinde meşale tutmamış, sokaklarda topluca takım tezahüratı yapmamış 50 milyon küsür taraftardan farksızdır. bu başlıkta yer alıpta atıp/tutan entrylerinde eminim ki çoğusu öyledir. taraftarım derler kendilerine. sizler "taraftar" değil "seyirci"siniz. önce bunu bi bilin.
eskiden koyu galatasaraylıydım. sonra sorgulamaya başladım. herhalde aile takımımız olduğu için. fanatikleri gördükce futbolunda faşizme benzediğini fark ettim. üstün ırkın kendi tuttu takım olduğu sanan onca fanatik var ki. daha sonra kapitalist bir sistem olduğunun farkına vardım. insanların takımını da duydu aşkı kurmuş oldukları dükkanlarda sırf lisanslı olduğu için fiyatı abartıyorlar.
ve nihayetinde bütün bu olaylardan dolayı soğudum takımımdan çocukluk aşkımdan Galatasaray bence artık sende herkes gibisin!
futbola deli divane bağlı olanlara saygı duymakla birlikte fanatiklik sebeplerine akıl sır erdiremiyor insan fakat takım tutacaksan da ciddi anlamda takip etmen gerekiyor aksi halde arada kalıp en sonunda ben takım tutmuyorum kafasına giriyorsunuz ciddi anlamdaki takipte fanatikliği doğuruyorsa yumurta mı tavuktan çıkar tavuk mu yumurtadan hadi bakalım.
