çok severim efendim ben bunları. vakti zamanında ev ekonomisi dersinde bu tahta mandallardan sallanan sandelye yapmış idik. anam ne de güzel yapmış idim ben onu ya. vernikle her milimini cilalamış idim, her gün başına geçer sallar sallar dururdum. ta ki babam bir gün o acı haberi bana verene kadar. alacağın olsun baba sallayacağım diye benim dünyalar tatlısı sandelyemi kırmıstın. hala bekliyorum belki yapar diye. *
onu bilen herkesin, hatırladığında zihninden burnuna beyaz sabun kokusu yayılıverir. temiz ve doğal dünyayı simgeler. geri gelmemek üzere gidenlerdendir.
iş eğitimi - şimdiki adıyla teknoloji ve tasarım- derslerinin vazgeçilmez malzemesidir. az yapmadık tahta mandalları vernikleyip onlardan sallanan sandalye, nihale vs..
düz, içten, harika bir nesne. görevi neyse yapar, ama çok da yapmaz hani yeteri kadar iş yaptıktan sonra bozulur ve emekliye ayrılır, herkes gibi. son zamanlarda ortalıkta pek göremiyorum. plastikler hiç sempatik değil, hele o hafif saydam yeşil renkte olanlar.
plastik olan mandallarla çamaşır tutturulduğunda, iz yapıp kumaşı ezer ve yerinde hafif parlaklık bırakır, çok çabuk kırılırlar. tahta mandallar daha dayanıklı olup, az iz bırakırlar.
