küçükken (gerçi hangimiz içimizdeki çocuğu tamamen bitirebiliriz ki?) izlediğimizi bizi dünyanın gerçeklerinden anında uzaklaştıran gerçi o yaşta bizim için dünyanın gerçekleri okula gitmek, babanın kızması, arkadaşın tasosunun sende olmayışı, çarpım tablosu falan filan gibi şeylerdir herneyse evet bu gerçeklerden anında uzaklaştıran ve büyüdükçe küçülen ancak o sırada kocamaaaan olan hayalgücümüzün delilercesine ürün oluşturmasını sağlayan olsa ya da yakalanırsa hâlâ bile izlenecek olan çizgi filmlerdir.
(bkz: tsubasa) [ah o kartal vuruşu ah sırf onun için feryat figan aldırttığım kramponlarla bile olmamıştı]
(bkz: pokemon) vb...
(bkz: taş devri)
beverly hills ne izlerdim çocukken ya.
bir de alf var, süperdi. çok eğlenirdik. (çizgili bir dii olmasada)
ama yinede tv'ye kitlenip çizgifilm manyağı bir çocuk olmadım.
voltran-voltran-voltran.. pazar sabahının vazgeçilmeziydi..
uçan kaz.. neil vardı kaza biniyordu.. bişeyler arıyordu ailesini sanırsam da buldu.
heidi. dedesinin sarayında yaşıyordu, otlaklar onun hazinesiydi ve muhteşem bir menüsü vardı hep ağzımı sulandıran.. şişe geçirilmiş peyniri cızbız yapıp yemek.. lan yıllarca o peynirin tadını merak etmiştim. hellim sağolsun..
bi de ghostbusters vardı oradaki sekretere özenirdim. çocukluk işte.
robotlu bir çizgi film vardı. eleman robotun başının içine girip oradan kontrol ediyordu. uzay da filan değil, dünyada bu robotlar ring benzeri yerde dövüşüyorlardı. böyle bir çizgi filmi hatırlayan var mı ? galiba robotun rengi kan kırmızıydı ...
tadı damakta değil de komple boğazımda kalan, korkudan altıma yaptırtan clementine vardı. öyle çizgi film mi olur? geceleri ter kan içinde uyanırdım.bi de o ateşten yaratığı allah sanırdım çocukluk işte...
