annemin "o lokmalar seni kovalar, tabakta kalmasın haa" şeklindeki telkinleri yüzünden, çocukken karabasan görmeme neden olmuş olaydır. şimdi akıllandım, çözüm buldum tabii; ya hiç yemek yemiyorum* ya da tabak kullanmıyorum. dönem dönem değişiyor seçimim.
anneleri sinir eden bir davranıştır. ama alışkanlık yapıyor, bir süreden sonra, doymasanız da sanki tabakta yemek bırakmak zorunluluğu hissediyorsunuz.
(bkz: ben kendimden biliyorum)
bir de zorla ''pahalı yerlere gidelim!'' kisvesine bürünüp,
- çok açım, 1,5 iskender yiyip, bir de layt kola içiyim, iskender'e de az tereyağı koyun lüütfenn!!.. diyen sevgilinin, bir porsiyon iskendere verilen parayla, kimilerinin yiyemediği, bir kilo dana eti alınabileceğini bilmeden ya da umursamadan yaptıkları eylemdir.
ulan, demezler mi adama, senin 1,5 olarak söylediğin ama,
- kola şişirdi aşkım, gerisi kalsın; yiyemiceemm..! diyerek, midene sadece bir porsiyon olarak giren iskenderin parasını verebilmek için az mı çalışıyorum ben diye?! kimi zaman, böyle durumlarda, sinirlenmemek gerekir, ki eğer gerçekten de böyle düşünüyorsanız, çok ters durumlar ( iştahın olmaması, midenin bulanması, yemeğin tadı vs. vs...) dışında, yenilmeyip bırakılan şeyin nimet olduğu herkesçe bilinmelidir.
