Mansur El Hallac, sapkınlık ve dinden çıkma suçlarından ( enel-hak) mahkum edilerek halk önüne çıkarılıp elleri kesildiğinde hiç acı belirtisi göstermedi.
Kalabalık onu taşlayıp vücudunda büyük yaralar açtığında da sesi çıkmadı.
Sufi piri olan bir dostu yaklaşıp ona bir çiçekle dokundu. Mansur o anda feryad etti.
Doğru yaptığını sanan kişilerden gelen hiç bir şey onu yaralamadı, fakat haksız yere suçlanıp mahkum edildiğini bilen birinden gelen en ufak bir dokunuş bütün işkencelerden daha acı vericiydi. *
