1915'te soyumuzu kırma çabası güdüp, 1970'li yıllarda diplomatlarımızı vurup, 1980 yılında pkk belasını başımıza sarıp, 2000'li yıllarda ermeni soykırımı yalanıyla adımızı karalayıp ve en başından beridir ülkelerinde türk bayraklarının paspas edilmesiyle çok güzel dostluk kurulmuştur aynen.
hala daha dostuz diye uyuyun bu masallara 1800'lü yıllarda dedeleriniz nineleriniz de kandı sonra noldu komşularının leşlerini çıkarttılar, mezarlarının üstüne ev diktiler. bugün soylarının devam edip bu güne gelebilmeniz bile şans eseri. saygılar.
zamanında ermeni bir kız arkadaşım oldu. türkçe öğrendi benim yüzümden. birlikte teoman dinledik. sonra kız, üzerimde tahakküm kurmaya çalıştı. tek derdi soykırımı kabul etmem oldu. takıntı yaptı. halbuki benim dedem cephede iken yaşadığı şehri bastılar. şehrin ahalisini ahırlarda, hükümet konağında yaktılar. göl kıyısında insanları boğazladılar. babamın en yakın arkadaşı atilla altıkat'ı da onlar katlettiler. cevaben bunları söyleyince bir süre aramız soğudu. bir yıl sonra istanbul'a geldi. bu kez ben onu gezdirdim. adalar, kapalı çarşı o'nun hep dna'sına işlemişti. hiç görmediği fakat ait olduğu toprakları görmek böyle olmalıydı. son gecemizde moda'da levent yüksel dinledik karaağaç eşliğinde hüzünlendik, o ağladı. los angeles'e dönünce bir daha yüz yüze görüşmedik. doğru düzgün bir mesaj bile atmadık. ama ben onu nasıl unutmadıysam, eminim ki; o da beni unutmadı. halbuki biz genellemeyi yenmeliydik. eğitim bize o kapıyı açmalıydı. başaramadık. benim gözümde her ermeni taşnak, o'nun gözünde her türk soykırımcıydı. kalplerimiz soğudu...
biz yapamadıktan sonra birbirlerinden yüz yıl uzak kalanlar nasıl açacaklardı gözlerini? oynanan oyunu nasıl göreceklerdi. göremediler.
