hep de tam çıkışının önünde yakalanırım kırmızı ışığa, zamanında benim de okumuş olduğum okulun. işe giderken kullanmak zorunda olduğum bu yol, nerden bilebilirdim ki ömrümün en acı, en derinden etkileyen olayına götürecek beni? hava çok sıcak, sağ taraftaki camı açıyorum arabanın. 3 tane küçük kız... 2 tanesi çok mutlu, birbirleriyle çok iyi anlaşıyor. fakat 1 tanesi var ki, bükük boynu, hüzün hareleri var başının üstünde.
zar zor da olsa duyabiliyorum konuşmalarını. duymaz olaydım. o an keşke bi atom bombası düşseydi de basıncından zarları yırtılsaydı kulaklarımın. aynen aktarıyorum;
neşeli 1 nci kız- yhaa sen hala bakire misin yhaaaa
neşeli 2 nci kız- inanmıyoraaaaamm
üzgün bir melek gibi kz- :,(
onun o dışlanmasına mı yanayım, yoksa diğer ikisinin bozulmuş beyin yapısına mı yanayım seçemedim. yaşamakta olduğum travmayı, arkadaki magandanın alabildiğine avaz kornası durdurabildi ancak...
tanrının gazabı üzerlerinde olsun bu bakire olan kızları dışlayan o irin ve cerehat dolu zihniyetlerin. hadi kendiniz yaptınız, o masum kızdan ne istiyorsunuz bre vicdandan noksanlar. o kız ne oldu bilmiyorum. belki de bu namusu! beyninde olan iki kıza uyup, ağzı sarımsak kokan bi pice teslim etti hazinesini. öyle ya dışlanmak kötü...
bakire olmayanların yaşadığı ruhsal çöküntünün masum genç kızlara yaşattığı zulümdür bu. tanrım yalvarırım bunların önlerine en aşılmaz bendini ya da hiç olmazsa bu iki kız gibi olanların mühürlenmiş yüreklerine bir parça vicdan koy...
