en sevilesi insandır. en güzel insandır. varlığıyla bile insanı rahatlatan insandır. ne nietzsche okuyup kafayı yemiştir ne de her hangi bir kitap okuduktan, film seyredikten sonra kendini bir bok sanmıştır.
senin benim gibi yaşayan insandır.
bakkala gider, ekmek alır, manavdan sebze alır, yemek yapar ve de üstelik yer ne garip di mi? bazen parası olmaz aç gezer, yorgunsa hiç gezmez evde oturur, evi yoksa farklı gelir sıradan insanlara dışlanır.
sıradan insan erkek ya da kadın olabilir. toplumun kendine biçtiği roller gereği futbol oynar ya da ip atlar çocukluğunda ama hiç kuşkusuz saklambaç oynamıştır.
sıradan insan değişkendir. türbanıyla okula girmeye çalışan insan da sıradandır onu almamak için direnen de, saçını sakalını uzatıp küpe takan da sıradandır bu yüzden onu döven de.
sıradan insan iyi doğar hristiyanlığın aksine ama kötüdür içi zamanla açığa çıkar.
sıradan insan diğer sıradan insaların da kendisi kadar sıradan olduğunu anladığında mutlu olur. ama kendini üstün ya da ezik görüyorsa diğer sıradan insanlardan, ortada kalır. ve sıradan insan her zaman bunu yapar.
uzun bir denklemin tek bilinmeyenin sıradan insanlar olduğunu anlayan sıradan insan bilinmeyenleri bir tarafta toplamayı başarır rahatlıkla. ve aynı olanları ayırmamayı öğrendiğinde tüm sıradan insanlar, her şey daha güzel bir hal alır.
sıradan insan olmak kolay iş değil, hele ki bu devirde.
her gün dünyanın dört bir yanında haberlerde karşımıza çıkan anormal tipleri görünce insan anlıyor kolay değil sıradan olmak bile. her gün biz farketmeden yada umursamadan bir bir fotoğrafları televizyon ekranlarında gözümüzün önünden geçen suçlular, kendini ünlü olabilmek için reklam edenler, başına olmadık işler gelenler: velhasılı yüzbinlerce, milyonlarca insan sıradan, normal insanlara özenerek geçiriyor saatlerini.
bir Albert camus sözü anlatıyor farkında pek olamadığımız gerçeği: Bazılarının sadece normal olmak için ne büyük çaba sarf ettiğini kimse fark etmiyor.
sıradan olduğunu kabullenme evresi bazılarında uzun sürer ki bu aslında fenada değildir. kısmen motivasyona bile sebep olabilir.
liseyi bitirdiğimde klasman olarak insanlık için önemli biri olduğumu düşünüyordum.
6 yıl sonra falandı o gün sadece bir arkadaşım tarafından önemsendiğimi görünce en azından onun kıymetini bilmeyi öğrendim.
