koca bir hayatı bir şehre sığdırmak, yıllarca aynı işi yapmak, aynı kadına aşık olmak, diğer insanların yaptığı her işi, sırasını bozmadan yapmak ve tüm bunlara rağmen mutlu olduğumuzu sanmak bu uçsuz bucaksız dünya içerisinde yaptığımız en büyük yanlıştır.
farkında olmadan genel geçer kuralların kölesi olup, aslında kendi çizdiğimiz ancak hep bize çizdirildiğine inandığımız bir çemberin içinde, sınırlara yaklaşmayı akıl bile edemeden yok olmayı beklemek eylemini 'yaşamak' olarak adlandırmaya devam ediyoruz.
birisi bize 'höyt' demeden kendi kendimizi höytlemeye alıştırıyor bizi bu düzen, ne yazık! imkansızı gerçekleştirebilenleri gördükçe duygulanıyoruz ya hep. aslında hiç imkansız kelimesinin ne demek olduğunu yanlış anlamış olabileceğimizi aklımızdan geçirmiyoruz. bir yerlerde hata yapıyoruz...
