doğru düzgün konuşmaz. insanlardan hoşlanmaz belki de toplumdan kaçar. kendi kendine deli gibi düşünür durur. yalnızlığı sever. malın tekidir aslında. benim lan bu. her şeyi kendi içinde yaşayan insan. kolay kolay kimseyle bir şey paylaşmaz.
hatırlıyorum da lisede vardı böyle bir arkadaşımız...kendi halindeydi çoğu zaman, konuşmak istemezdi kimseyle. arada bir kendi kendine konuşurken yakalardık onu...aslında kendi kendine mi konuşurdu, yoksa bize mi anlatmak isterdi söylediklerini bilemezdik hiçbir zaman...kafasına eserse kalkıpta yerinden arka sıralara doğru bi gezintiye çıkardı. gelirdi yanımıza konuşmadan dikkatlice dinlerdi bizi. hemen hemen hiç belli etmezdi duygularını. yoksa biz mi anlayamamıştık onun hissettiklerini?
bir ara onun yanına giden bir akadaşı elinin tersiyle itmişti tabiri caizse.neredeyse kendisine hiç dikkat edilmemiş biri olarak görüyordu kendini ama kulağına "biz burdayız merak etme, paylaşmak istediğin bişey olursa çekinme sakın" sözcüklerini fısıldayan arkadaşı geri çevirmişti daha dinlemeden. hatalı bizdik belki de. derin derin düşünürken alıkoymuştu galiba onu arkadaşımız... sonra pişman oldu, özür dilemek istedi derin uykulardan uyanıp... ama nasıl?
utana sıkıla geldi arkadaşın yanına, uzattı elini. karşılıksız bırakmadı arkadaşımız bu hareketi. o üzülmesin diye mi karşılık verdi, yoksa kendi "iyiliğine" mi yenik düştü arkadaşımız hiç bilmedik.
