Hocalar tarafından ''sessiz çocuk'' diye adlandırılan kişi. Kimi araştırmalara göre ''Bak bunlar geleceğin katilleri'' kimisine göre ''Sosyal fobileri olan'' kimisine göre ''kendimi cool yapıcam diye kimseyle konuşmayan tip'' diye adlandırılırlar. Cool olmaya çalışanlar dışında genelikle dahi olursar bu dahilik dersler için geçerli değildir eğer dersleri iyiyse kişisel çalışkanlığıdır ya da sadece hafızası çok iyidir. Her türlü soruya yanıtları vardır. Onlardan korkmayınız derdi belli olmayabilir ama size sırf onunla konuştunuz diye kafa göz girmez ya da sizi görmezden gelmez. Sizi satma ihtimali düşüktür çünkü sınırlı arkadaşlarındansınızdır. Bu insanlar 1 dönemki halinden sonra eğer sizi sevmişse size gerçek kendini 2.döneme göstermmeye başlarlar. Şunuda söylemeliyim çok farklı kişilikleri vardır anormal bile olabilirler kimileri kanı vahşeti diyeri çok saçma şeyleri sevebilir yani tuhafınıza gitmesin . Bunların dışında muhabetlerine doyum olmaz siz sorun o söylesin siz sorun o söylesin hiç sıkılmazlar ama karanlık düşünceleride olabilir ve sizin düşüncenizin tam tersini tutabiliri
bazen iyi yapan insandır. içinden gelmeden kurulan muhabbetten hayır gelmez genelde. ama aylarca kimseyle konuşmadan geçen dersler de bi saatten sonra bayar.
Kimi zaman bu tip ben olmuşumdur. Apaçi ve kekolardan oluşan bir grup oluşumu olunca çok fazla konuşası olmuyor insanın. Onun haricinde kendi ortamınızı yapmanız en iyisi.
Kafana göre adam yoksa da boş ver. Kafana göre birisini bulana kadar konuşma. Zaten okul biterse hiç birisiyle konuşmazsın bile.
Kafana göre olan adam hariç tabi. O yüzden bir kaç sene için çok da takılmaya gerek yok.
ilkokulda öz güvenim itina ile törpülendi. lisenin başlangıcında ilk defa ailemden ayrıldığım için ne yapacağımı bilemez halde iki sene kimseye yanaşamadım. son iki sene konuşmadığım kimse kalmadı hayatımın en iyi arkadaşlıklarını kurdum.
insan o lise arkadaşlıklarını doya doya yaşayınca üniversitenin soğukluğuna alışamıyor. ölmeyecek kadar konuşuyorum işte. gelip konuşanı da asla geri çevirmem ama o ilk adımı da atmam. işin tuhafı bu konuşmama durumu artık hoşuma gidiyor.
O insanlardan biri olarak söylüyorum . Sosyaleşmekte pek iyi değilimdir ve daha ortama alışamadığımdan konuşmuyorum . Nedense sınıfta en dikat çeken benim sınıftaki insanlar bişey demediğinde nerdeyse hiç konuşmayan biri olmama rağmen insanlar beni seviyor . Kısaca utangaç yapısı olabilir ve onun konuşmasını istiyosanız siz önce lafa başlayın .
bir zamanlar ben de böyleydim. bu kişiler genelde durumlarından pek de hoşnut değillerdir. muhtemelen kapalı bir aile ortamında büyümüşlerdir ve iletişim kurma konusunda sıkıntıları vardır. özgüvenleri düşük değildir ama o ilk adımı atamazlar işte. bir dertleri vardır, anlatamazlar. kafa hep oraya gidiktir. aşk meşk gibi fasulyeden dert değil, başa çıkamadıkları büyük dertler. bu yüzden sınıfınızda, okulunuzda, iş yerinizde varsa böyle tipler gidin konuşun, hal hatır sorun. doğru düzgün bir şey paylaşmasanız bile o kişinin gözünde değeriniz paha biçilemez. hiçbir insan bütün gün bir yerde oturup susmaktan hoşlanmaz.
benim efenim. 2.sınıfın ikinci döneminde hoca sorduğu için konuşmak zorunda kaldığımda önümdeki kızların -ki hala o kızların isimlerini bilmem- bu çocuk konuşabiliyormuş dediklerini duymuşluğum vardır. amaç cool olmak veya loser tripleri atmak değildi o zamanlar. Gerçekten konuşacak birini bulamamaktı. Ayrıca bu çocuk çok gizemli diye düşünen kızlar ile konuşmaktan daha ileriye gitmiştik. Hem de konuşmadan.
özge bu. neredeyse dört yıllık lise hayatını hiç konuşmadan geçirdi. bir kaç kez zoraki olarak hocaların sorularına cevap vermişliği var. çok garip bir kızdı. ki kendini ifade konusunda çok da kötü olmadığını o zaman anlardık. kabul çirkindi ama bir insanın seksenler'deki susmuş'a bağlamasının sebebi çirkin olması olamaz. sınıfın yavşak takımının taşak malzemesi olmuşluğu da vardır. lise hayatıma dair şu an ne yaptığını en çok merak ettiğim kişi kendisidir.
bir de denizhan vardı. o da neredeye hiç konuşmazdı. özge'den farkı susmuş karizması yoktu onda. arada laf olsun diye gider hatrını sorardık. her seferinde '' arjantin ekonomisi gibiyim'' derdi. (o dönemde arjantin'de insanlar açlıktan yağmacılık yapardı) hiç arkadaşı yoktu. tenefüslerde sürekli volta altardı koridorda. bir tek tarih hocasıyla sohbet ederdi. üniversitedeyken bir kafede görmüştüm. gayet kalabalık bir arkadaş grubuyla oturuyorlardı. önce şaşırdım. ama denizhan aynı denizhan. grubun zıpırının yanında geyik mezesiydi.
benim o tip. ya ön sırada ya da en arkada oturuyorum.ama hiç çalışkan falan değilim.kafa dengime göre biri yok. ya sevgili muhabbeti ya da selena sihirli annem. gerek yok boş zaman harcamaya. derse girer çıkar giderim. yalnızlığı ciddi ciddi sevmeye başladım.
Lisede bu model bir arkadaşım vardı. Şuanda dördüncü defa üniversite sınavına hazırlanıyor. Yani öyle hepsi amerikada master yapmıyor.
Michael Jackson'dan aşağısına dinlemeyen adamdı şimdi kahvehanede dilberay dinliyor.
Ee sözlük ne oldum demeyeceksin.
genelde bu tipler uyuşturucu bağımlısı,asosyal oluyorlar. tabi böyle olmayanlarıda var. cool durmuyorlar açıkcası neden bu kadar burjuva kafasındalar bilemedim
Benimdir, üniversitede yine konuştuğum sürüyle insan var ama belirli bir yerden sonra konuşacak bir şeyim kalmıyor yok. lisedeyken en fazla 2-3 insan vardı hep sınıfım dışındakilerle konuşurdum yakın arkadaşlarım onlardandı, kafam uymuyor kimseyle çünkü, yaptıkları, davranışları falan aşırı aptalcaydı şuan lisemin önünden bile geçmiyorum o derece tiksinsim sınıfımdakiler yüzünden.
