küçükken hep yaşadığım durumdu. ben çok utangaçtım onlar çok şerefsizdi. bi keresinde dalga geçmişlerdi benle engelli diye. o günden beri hep asosyalim ben. kaç yaşıma geldim hala kimseyle konuşamam lan. çocuğun yavşağı da çok yavşak oluyor evet.
Şimdi öncelikle bu durumu lise 1 ve 2 de yaşamış bir insan olarak söyleyebilirim ki s.ktir et!***
Ama buraya yazdıysan canını sıkıyor demektir. Ben şöyle yapmıştım; kulaklığımı takar deli gibi kitap okurdum. Resim falan yapardım arka sırada. Bi de yatılıydım. Akşam etütleri bunlar kudururdu sınıfta. Ha bana sen gelme demediler ama benim de içlerine giresim gelmedi. Bi süre sonra cidden keyifli zaman geçirmeye başladım o arka sırada. Onların da bozuşma zamanları yaklaşıyordu.
Bi baktım sıkılan bunalan o arka sıranın yanına bi sıra daha çekiyor. Millet sıradan dert anlatıyor. Grupla değil, birebir. ben yaşıma göre olgun davranırım genelde.* biraz da o yüzden sanırım. Bi süre sonra hepsi ile teker teker, gerçekten tanıyarak onları arkadaş oldum. Kötü çocuklar değiller kesinlikle. Hatta çok ama çok özlerim hala.
Demek istediğim insanlar kim eğlenşyorsa kim sağlam duruyorsa onun yanında kümeleşiyor. Çünkü bazı insanlar asla tek olan insanlar kadar güçlü olamıyor, destek arıyorlar. Keyfine bak arkadaşım. Sen de teksin ve güçlüsün unutma.
Şimdi ünide de benzer durumdayım şahsen. Umrumda değil.* takarım kulaklığımı kafa uçar gider başka yere. En azından bunalınca kaçabilecek bir evim var burada. Yurtta sadece tuvalet vardı. Iyiyim iyi.
