Aklıma gelmesiyle tebessüm ettiğim olay. Hoca dersin sonuna doğru birini seçerdi. O seçilen şarkı söylerdi. Genelde utanarak, yere yada hocaya bakarak. Ben de söylerdim. Üstelik hep aynı şarkı.
(bkz: tarkan kuzu kuzu)
sevgili hocamızın samanyolu ve kara tren parçalarını hergün söylettirdiği karanlık dönemdi. hayır sırf kendi severdi bu iki şarkıyı ki zaten 8 yaşındaki veletler ne anlasın öyle içli içli şarkılardan.
ilkokul beş,
bu tarz tiplere gıcık olanların yaptığı eylem :
( ders : iş eğitimi, konu makreme )
sınıfta hep şarkı söyleyen hatun ön sıranda oturur,
beline kadar saçlarını örmüş, derste çakmak var, yak ipi !
hatunun örgüsünün ucuna çakmak tutulur ( ne biliyim ben kafasının tutuşacağını ) ,
örgünün alev alması sonucu bayan opera sanatçısı sanki *
yaaa napıyorsun diye isyan ederken sağa sola bakılır,
hoca gelmesi sonucu çok pardon ya denir, sınıfı inanılmaz bir yanık kokusu alır,
oh canıma değsin *,
kütahyanın pınarları sen söylemesen de güzel !
bir de istiklal marşını melodisiyle birlikte söylemek vardır ki değme keyfine. sınıftaki herkesin şan dersi almışçasına düzgün söylemesi gereken ve ona göre notlandırılan bir dönemdi benim dönemim. zor günlerdi. geçti. ****
bizde zengin bir grup vardı. onların içinde sesi güzel olan bir kız vardı. tarih hocamız ne zaman boş vakit olsa ona şarkı söyletiyordu. kız ya yabancı dilde bir seyler saçmalıyordu ya da dönemin en dandik pop şarkılarını söylüyordu. biz fakirlere işkence olsun...kız şarkı söyleme eylemini tekeline almış. bir gün canıma tak etti, sesim güzel olmadığı halde şarkı söylemek istediğimi belirttim. o zengin kız güldü ama biraz da bozuldu rakip olduğum için. hoca söyle bakalım dedi umutsuzca. ahmet kaya'dan üç gün dedin beş gün dedin aylar oldu gelmedin'i söyledimm. şarkının ortasına geldiğimde hoca dahil herkes elle tempo tutup eşlik ediyordu. bitince alkış kıyamet koptu, bi daha bi daha diye inledi sınıf. o kız bir daha şarkı falan söylemedi. fakirdik ama sanattan anlıyorduk.
müzik dersinde, sınıfın kızlarının kalkıp şarkı eşliğinde dans ettiği ve bunu büyük bir itinayla yaptıkları dönemdi. gazete kağıdından ponpon yaparlardı, bir de aralarına kimseyi almazlardı. böyle sarı saçlı adını hatırlayamadığım bir kız vardı, pis şırfıntı sınıfın en sessiz kızını ağlatmıştı bu konu yüzünden.
ne diyosunuz ya bizim bi hoca vardi. matematikci. bildigin lise de ha bu dedigim. son sinif olmusun esek kadar adamsin. sabah dersine gecikince mini mini bir kus soyluyorduk. soylemek de degil hareketleriyle filan. aman neyse gecti karanlik gunler. tovbe allah.
tabi o zamanlar kimsede utanma, medeni cesaret, gurur gibi kavram bulunmadığı için rahatlıkla söylerdik. çok şükür o günler geride kaldı. şimdi feriştahı gelse kimse söyletemez.
Öğrencilerince sevilmek istemeyen bir öğretmenin başvurması gereken bir yöntem. 1 ders yeterlidir. Ben müzik dersinde sevmediğim birşeyi sırf öğretmenim not için söyledi diye yapmaktansa 0 almayı yeğlerim. Varsın müzikten kalayım. Bu senede muhtemelen öyle bir durum olucak. Hoca ya şarkı söylersin yada bırakırım desin, şimdiden bırakmasını söylerim. Tabi benimki gibi bir okulda bulunuyorsanız hocanız sizi bırakmaz, fakat söylemeye zorlar.
o karanlık dönemin öğrencilerinden biriyim. söyleyemezdim. zorla söyletmeye çalışırdı öğretmenlerim. baskılara dayanamayıp bir şarkı kitabı aldım ve o dönem çokça dinleyebildiğimiz şarkılardan biri, Barış Manço'nun dağlar dağlar'ını ezberledim. ezberledim de birinci mısradan sonrasını yine söyleyemedim ya la. hala da şarkı söyleme özürlüyüm. hatta defalarca dinlediğim bir şarkının bile bir mısrasını söyleyemem.
