üniversite sıralarında rastladığımız bu insanlar, sanılanın aksine mal değildirler efendim, sosyallik denen neidüğü belirsiz durumun akışına kapılmamış, bir birey olarak yeryüzünde sonuna dibine kadar yalnız olduğunun farkında olan, çevresindekileri çoğu zaman basit, sıradan insanlar olarak gören, onları böyle kabul etsede aralarına girmeye çalışmayı gururuna yediremeyen, kimseden ders notu istemeyen, kopya çekeceğine yanlışta olsa kendi bildiğini yapan. Yalnız ama başı dik kimselerdir.
bu kişi bizzat benim diğer entrylerde görmüş olduğum üzere bu kişi 'cool'dur 'asosyal'dir 'içine kapanık' tır 'utangaç' tır 'psikolojik sorunları' vardır hatta maldır dışardaki sosyal hayatı daha fazladır vs. kısmen de olsa birçoğu doğrudur evet ben içine kapanığım doğru evet ben utangaçım asosyalim zavallı bir varlığım psikolojik sorun olarak depresyondayım* iki kelimeyi bir araya getirmekten aciz birisinden birşey isterken utanan sıkılan renkten renge şekilden şekile giren bir insanım içime kapanık olduğumdan dolayı konuşmak ızdırap gibi geliyor her kelime boğazımda düğümleniyor birisi benle konuşmadığı sürece tek kelime bile etmem zaten insanların çoğuylada muhattab oluncak gibi değil bence en arka sıraları okulda ve dersanade çok ama çok sevdim bütün sınıfın tuhaf bakışları benim üzerimdeydi hatta dersanedeyken kızın teki artık 3 ders tek kelime bile etmediğimi görünce artık sıkıştırmaya başladı "neden konuşmuyorsun ? konuş bişeyler de vb." tabiki o zaman sinir olup çekip gitmiştim kantine. herneyse bana kattığını düşündüğüm tek iyi tarafı çevredekilerin kişiliklerini karakterlerini davranışlarına söyledikleri sözlere bakarak kolayca çözebilmek. herkes tuhaf gözle bakar veya bir tahminde bulunur nedir bu çocuk ne değildir diye fakat aslında beni anlayan kimse yok. yalnızlıktan keyif almıyorum arada bir sosyal ortamlara bakıp imremdiğim oluyor fakat katılmak ve konuşmak cesaretim olmayınca uzaktan bakmakla yetiniyorum tabiki bu durum beni çok fazla yıprattı hala daha yıpratıyor kaç kere geceleri yorganın altındayken ağladığımı sayamadım neden ben böyleyim dediğim günleri o kadar çoklar ki sayılamayacak kadar hemde çözümü yok gibi görünsede aslında var olduğunu biliyorum fakat o çözüm benim içimde değil ben bulamam artık bunu çok iyi biliyorum.
sahte dosluklara inat yalnız kalayı tercih etmiş insandır. not peşinden koşan çıkarcılara, dost gibi görünüp sırtından geçinenlere , arkadan dolap çevirenlere inat tek başına sapasağlam duran insandır. yalnızlık insanı dost kazığı yemekten daha çok üzemez netice de.
o insana sorduk :
-okulun arkadaşlık ortamı kurulacak bir yer olmadığını düşünüyorum ve sınıftaki salakların konuştuğu aptal konulara vakit ayıramayacağıma karar verdim, dedi..
