bir veya duruma gore iki tane yarimciya sahip olan, sinifin duzenini saglasin diye demokratik bicimde secilen ogrencidir.
bir de konuşanlar adinda tahtaya bir baslik acabilme yetkisi de vardi bu kisinin. konusanlari yazar, daha cok konusan olursa yanina carpi filan atardi.
ve sonra da gidip olani biteni ogretmene yumurtlardi!
ogretmen gelir, bir temiz ufalardi konusanlari.
kucucuk cocuklari ispiyoncu yapiyorlar ya, baskanlik maskanlik hikaye!
benimle ayni yasta birisi, benim gibi konusmasi gereken bir cocuk isi gucu birakmis milleti ispiyonlayip ogretmenin gozune girecek diye icat edilen mottoya bak.
12 senemin özetidir. tahtaya yazma olayı, şikayet etme falan yoktu bizde. ama lisede az çekmedim, deftere bir şey olsa, sınıfa bir şey olsa direkt sorumlu tutuluyorsunuz.
lisede onur kurulu başkanına ek olarak sahip olduğum sıfat. yöneticiliğe attığınız ilk adımdır. gençlik çağında ne kadar küçük olsa da ilk yönetici sorumluluğunu üstlenirsiniz.
ayrıca sınıf defterini öğretmenler odasına götürmek, oradan sınıfa getirmek gibi yükümlülükleriniz vardır.
sınıfın tahta kalemi bittiyse siz almaya gidersiniz. yoklamayı siz alırsınız. gezi düzenlenecekse paraları siz toplarsınız. sınıf öğretmeni ne görev verirse yaparsınız. yanınızda her zaman yardımcınız bulunur. bu sayede ast üst ilişkisini kavrarsınız.
sınıfın boş dersten birinde aşırı isyan çıkarması, gürültünün müdürün odasına kadar gitmesi ve yardımcımla beraber bastıramamam sonucu üzülerek veda etmiştim. ama kısa sürede arkadaşlarını satmayan ve onları sahiplenen bir başkan olarak bir daha ki başkanlık seçiminde yeniden makamıma kavuştum.
sonuç olarak sınıf başkanı olmak gerçekten zordur. 30 kişiye sus demek, ayaktakileri oturtmak, sınıfı kontrol etmek aynı zamanda kendini derslere vermek iyi bir azim, dayanıklılık ve sabır gerektirir.
en güzel yanı öğretmenin masasında sınıfa karşı oturmaktır.
öğrencilik hayatım boyunca bir çok kez temsil ettiğim, geçmişe dönüp baktığımda insanları otoriteye kul etmenin ilk evresi olarak tanımlayabileceğim bu hiyerarşideki rolüm dolayısıyla hicab duyduğum statü.
ilkokulda başkan olamamıştım. ne güzel olurdu başkan olsam. lise 2 ye geldim başkan oldum. ayak işi yapıyorum sadece. susun lan diyorum sikleyen yok. zıvanadan çıkanı müdüre şikayete gidince herkes tavır alıyor falan. he bir de öğretmenin yaklaşıp ayaktayken zevzek zevzek arkadaşlar hakkında yok böyle yok şöyle demesini dinleyip gülerek aynen hocam demek. ıyy. ama seviyorum lan.*
amelenin okuldaki sıfatı.
yarım dönem sınıf başkanlığı yapmıştım lisede, tam bir amelelikti. yoklama al, sınıf defterini yaz, hocaların peşinde koş, etkinlik yapılacak eziğin düşüncesini öğren. başkanım ben lan siz yapın bunları diyorum, başkan yapar diyorlar.
söyleyin bana hangi başkan bu kadar ayak işi yapıyor.
neden yarım dönem merak edenler için söyliyim, istifa ettim. nedenide hocanın arabadan suyunu getirtmesi. koskoca başkanım lan senin suyunu taşımak zorunda mıyım.
yaşadığım bir anı: sınıf defterini getirip götürdükleri için sınıf başkanı sınıfa sabahları geç girerek yok yazılmaktan kurtulurdu, bir keresinde kendi ders defterlerinin arasına sınıf defterini koyarak evinine götürmüştür.
ilkokul boyunca tahtaya konuşan isimleri yazmaktan başka bişey yapmayarak herkesin nefretini kazanan talihsiz kişilerdir. yazık bu çocuklara vallahi yazık sınıfı başkanıyım derken kendisini bir nevi başbakan gibi görüyor herhalde.
tercihli demokrasinin en masum ürünüdür. öğretmen kim başkan olmak istiyor dediğinde neredeyse bütün sınıf parmak kaldırır. kimse ben yapamam demez. haliyle oy verecek kimse kalmadığı için öğretmen tercih yapar ve onun tercihleri oylanır. en çok oyu alan başkan olur.
öğretmen sınıfa gelmeyince egemen olurdu. konuşanları, yerinden kalkanları, kavga edenleri bi kağıda yazar öğretmen gelincede gösterirdi. erkek ise hoşlandığı kızı hep kollar, yaramazlık yapsa da öğretmene söylemezdi. dersleri de hep süperdi bu başkanların.
hiç bir eğitici kola uye olmazdı bunlar. karizma olurlardı, işim gücüm çok bir de kolla mı uğraşcam hesabı. apartman yöneticisinin aidat vermemesi gibi bir şey.
