ders çalışmanın beyine verdiği azabı, sınavda ne halt yiycem demenin verdiği huzursuzluğa tercih etme eylemidir. bu iki durum arasında sıkışıp kalan bünye genellikle uyuyup bu çatışmadan kaçmayı tercih eder.
kafam kadar hukuk kitaplarını gördükçe erteleyip yumurta kapıya dayandığında yusuflamaktır. artı bide kaldığında da babanın bağrına yaslanıp "benden hukukçu olmaaaazz!!" diye acıtasyon yapma gereksinimi duyulacağının habercisidir.
(bkz: sonumu biliyorum)
(bkz: yaşamadım mı yaşadım)
akışına bırakmış öğrencidir.* sınavdan kalmasının kendisine çok koyacağını bilse de bir türlü çalışmak istemez. psikolojide davranış bozukluğu olarak incelenmelidir.
sınav sonrası niye çalışmadım ki dedirtecek eylemdir, ufak bir pişmanlıkla birlikte sınavın bittiği gerçeği de büyük bir mutluluk verir önümüzdeki maçlara bakacağız havasına girilir.
sürekli olarak yaptığım eylemdir ancak her ne hikmetse gece gündüz ders çalışanlara gıyaben ben de yeterli not alıp dersi geçebilen ve ayrıca onlar gibi fazlaca efor sarfetmeden bu işi yapabilen birisiyim önemli olan hedefe ulaşmak için nasıl yol sarfettiğimizden ziyade o amaca ulaşıp ulaşamadığımızdır.
Kendi kendime nazar etmem sonucu gerçekleşen olay. Atağa geçecem, çanın canına okuyacam derken çan benim canıma okuyabilir. Hazır hissediyorum ama hazır gibi de değilim hissiyatına sürükler.
Içten içe "Allah'ım ne olur bu dönemim de güzel geçsin, derslerimi geçeyim. Yoksa okulum uzar, evlenemem" diye dualar edersiniz. Son olarak bahardandır bahardan demek istiyorum.
ders hariç her türlü eylemi gerçekleştirip örneğin günlerdir biriktirdiğin bölümleri izlemek, normalde ilgini çekmeyen bir filme başlamak, youtubeda şarkı arayışına girmek ve tüm sosyal medyaları 2,5 saniyede bir yenilemekle başlayıp sınava 5dk kalan "ben ne bok yicem ya?" eşliğinde yapılanların film şeridi gibi gözünün önünden geçmesi.
